VrouwenHart blogt
Een week na mijn hartinfarct ging ik voor het eerst weer boodschappen doen. Een fietstochtje van een minuut of 7. Normaal gesproken dan, want nu deed ik er een paar minuten langer over. In een slakkengangetje fietste ik naar Albert Heijn. Daar haalde ik brood en broccoli, geen zware boodschappen, want ik durfde nog geen zware tas te tillen. Daarna fietste ik in hetzelfde slakkengangetje weer terug naar huis.
Zo, dat was mijn eerste keer boodschappen doen. Die kon ik afvinken van het lijstje ‘eerste keren’. En zo waren er veel meer eerste keren: voor het eerst ’s avonds alleen de deur uit, voor het eerst een stuk wandelen in de natuur, voor het eerst met de trein, voor het eerst naar het theater. Mijn leven was kennelijk verdeeld in een leven vóór en ná.
In onze lotgenotengroepen vroeg ik of meer mensen dit leven ná ervaren als een serie eerste keren. En al herkende niet iedereen dit, ik bleek zeker niet de enige. Het leven ná wordt voor veel hartpatiënten gekenmerkt door het inbouwen van veiligheid. Ze gaan de deur niet meer uit zonder nitrospray en telefoon, en checken of de locatie waar ze zijn wel bereikbaar is voor hulpdiensten. Degenen die van wandelen houden, doen dat liever niet in een verlaten bos, maar blijven een beetje in de bewoonde wereld. En controleren of hun telefoon daar wel bereik heeft.
We hebben een boot waar ik ontzettend graag ben. Maar ik durfde er pas weer op te slapen toen ik had uitgevogeld dat hulpdiensten het hek van de jachthaven zelf kunnen openen.
Dit inbouwen van veiligheid zit zeker niet alleen ‘tussen de oren’. Veel patiënten hebben schade opgelopen door hun hartprobleem, waardoor ze ook daadwerkelijk minder mobiel zijn geworden. Sommigen kunnen zelfs de deur niet meer uit zonder scootmobiel. Maar ook degenen die nog wel kunnen wandelen, fietsen of autorijden worden vaak beperkt door de medicijnen die ze gebruiken. Ze moeten bijvoorbeeld oppassen voor duizeligheid, of hebben concentratiestoornissen. Ikzelf werd afgeremd door de bètablokker die ik slikte; als ik al op mijn oude tempo had dúrven fietsen, dan had ik dat toch niet gekund.
De onbezonnenheid is weg. Wandelen doe ik altijd in de buurt, waar een ambulance kan komen. Een dagje Vlieland durf ik nog niet aan, stel je voor dat er dan iets gebeurt.
De eerste keer auto rijden. Je weet dat je het kunt. Net als fietsen verleer je het niet, maar toch … mijn man moest wel mee. De snelweg op durf ik nog steeds niet, vanwege slechte concentratie en focus.
Een revalidatietraject kan je helpen om je grenzen te leren kennen en bewaken. Een aantal patiënten heeft hier veel baat bij, maar zeker niet iedereen. Ik schreef eerder al eens een blog over het advies dat soms iets te makkelijk door artsen wordt gegeven: luister naar je lichaam. Zo makkelijk is dat niet altijd.
“
Wat ik in het begin zo bizar vond, is dat je in je hoofd gewoon alles kan. Ik dacht: ik ga gewoon te voet boodschappen doen, zoals ik altijd doe. Maar alleen al op de heenweg had ik al mijn energie opgesoupeerd.
Een hartprobleem zet je wereld op zijn kop. Of je het leven nu ervaart als een serie ‘eerste keren’ of dat je gewoon doorgaat. Want ook gewoon doorgaan blijkt vaak toch lastiger dan je van tevoren dacht. Je zult een manier moeten vinden om dit nieuwe leven vorm te geven. VrouwenHart probeert je hierbij te helpen. Door het delen van informatie en ervaringen proberen we al die stappen die bij die eerste keren horen wat kleiner te maken.
Herken je dit en zoek je lotgenoten? Kijk dan eens bij onze lotgenotengroepen.
Tekst: Annemiek Hutten
Illustratie: Marieke Priem / Illustrada
Alle columns, interviews en andere redactionele artikelen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een reactie