• Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst
  • VrouwenHart nieuws
  • Home
  • Categorieën
    • SCAD
    • Coronaire Vaatdisfunctie
    • Hartritmestoornis
    • VrouwenHart Professionals
    • VrouwenHart Cardiologen
    • Zwangerschap
    • Hartfalen
    • Kalender
  • Wie zijn wij?
  • VrouwenHart verhalen
  • Contact

Vrouwenhart

Alle informatie over het vrouwenhart in een oogopslag. We delen hier onze ervaringen maar ook onze kennis die we hebben opgedaan en nog dagelijks opdoen ten gevolge van hartproblemen. Onwetendheid kan een levensgroot gevaar betekenen voor vrouwen met hartproblemen. Wij zijn geen artsen maar evaringsdeskundigen en zo dient wat we hier plaatsen ook gelezen te worden.

Home » VrouwenHart verhalen » Het VrouwenHart verhaal van Pamela (60)

Het VrouwenHart verhaal van Pamela (60)

22 februari 2022 door VrouwenHart 1 Reactie

Hoe het ging.

Hoe het gaat.

Hoe het gaat worden?

Pamela Williams

Het is 10 februari, 2022. De tijd gaat snel. Af en toe te snel. Maar ja, dat kan natuurlijk aan mij liggen of aan mijn huidige situatie. Kijk, het zit zo…

Mijn naam is Pamela Williams. Van oorsprong ben ik Amerikaanse, maar ik woon al sinds 1984 in mijn zo geliefde Amsterdam. Ik ben journalist, redacteur en vertaler en heb een eigen tekst- en vertaalbureau. En … ik ben hartpatiënt. Hoe dat kwam, ga ik je vertellen.

Op vrijdag 10 februari, 2017 werkte ik als eindredacteur Engels in Hilversum bij de (omroep) NTR, voor het programma Net in Nederland. Het was een geweldige baan met supercollega’s. Ik was verantwoordelijk voor een groep van zestien vertalers die alle Engelse teksten leverden. Maar terug naar 10 februari: het was weer een drukke week geweest en daarvan genoot ik. Altijd. Hoewel het op deze vrijdag in de trein naar huis anders dan anders ging. Ik was iets te moe en ik voelde me een beetje raar. Ik had niet echt pijn of zo, maar iets klopte niet.

Ik was blij dat ik thuis was maar als snel werd ik een beetje kortademig en misselijk. Niet dat ik moest overgeven maar ik moest boeren laten. Enorme boeren die maar niet ophielden. Terwijl dit aan de hand was, belde Dawn me via Facetime. Dawn is mijn beste vriendin in Harlem, in New York City. Ik nam niet op, waardoor ze meteen wist dat er iets aan de hand was. Ze stuurde me achter elkaar tekstberichten, dat ze zich zorgen om me maakte en of alles oké was. Nee, alles was duidelijk niet oké. Maar wat te doen? Ik overwoog al een uur om naar de Spoedeisende Hulp te gaan, maar waarvoor? “Ik voel me raar en ik laat veel boeren”? Dat dacht ik niet! Maar Dawn bleef volhouden. Dus met veel tegenzin gaf ik me over. Ik belde een taxi en liep meteen mijn steile trap af. Binnen een minuut stond de taxi er. Ja, ik weet het. Binnen een minuut op de vrijdagavond in Amsterdam… De wonderen zijn de wereld niet uit! Ik woon vlakbij het OLVG Oost, dus daar gingen we heen.

En toen kwam alles in een stroomversnelling. Ik meldde me bij de balie en zei dat ik me niet goed voelde. Binnen een paar minuten zat ik bij de Spoedeisende Hulp, omringd door artsen. Na de eerste onderzoeken kreeg ik te horen dat ik een hartaanval had gehad. En: “Je lijdt ook aan een vrouwenkwaal. Je hebt in het verleden meerdere hartaanvallen gehad zonder dat je dat merkte. Daaraan heeft je hart waarschijnlijk blijvende schade overgehouden.” Vrouwenkwaal? Als ik die uitdrukking hoor dan denk ik aan honderd dingen, maar niet aan hartklachten. Maar hier zijn we dan. Op weg naar de hartbewaking op de Intensive Care. Inmiddels was mijn zoon Jaap aangekomen en later ook Edwin, een van mijn vele geliefde bonuskinderen.

De schade aan mijn hart bleek aanzienlijk. De rechterhelft van mijn hart functioneerde niet en was zo goed als afgestorven, van de linkerhelft was de pompfunctie maar dertig procent. Ook hield ik enorm veel vocht vast. Daar was ik wel aan gewend, want ik had al bijna 30 jaar last van lipoedeem en lymfoedeem. Ik slikte hier al jaren niets voor, want het was een vicieuze cirkel geworden van elke dag diuretica (plaspillen) slikken en elke nacht kilo’s vocht verliezen die er de volgende dag weer aanzaten. Toen ik daar genoeg van had, stopte ik met de diuretica en leerde ik om ermee te leven. Maar deze avond was ik – sinds mijn aankomst in het OLVG – al bijna acht liter vocht kwijt. Er volgden nog veel onderzoeken en veel medicijnen. De afgelopen twintig jaar had ik hooguit af en toe een paracetamolletje geslikt, en nu ineens bijna twintig soorten pillen? Elke dag? Wat gebeurt hier?

In de ruim twee weken die ik in het OLVG bleef, kreeg ik superzorg van fantastische artsen, specialisten en verpleegkundigen. Mijn dank daarvoor is heel groot. Eenmaal thuis begon het herstel. En nu, vijf jaar later, gaat dat herstel nog gewoon door. Mijn hartfunctie is flink gestegen naar zo’n 42%. Volgens de cardioloog is ook aan de rechterkant sprake van wat herstel. Al die jaren had ik zo’n raar beeld van de rechterhelft van mijn hart. Als een soort homp zwart vlees. Een van de artsen had in het begin tegen me gezegd “dode weefsels kunnen we nu eenmaal niet meer tot leven wekken” en dat is in mijn achterhoofd blijven hangen. Maar de enge zwarte homp vlees blijkt nu toch een vrij normaal uitziend hart. Dat beeld kan dus eindelijk weg uit mijn hoofd.

Ik heb nog volop problemen met mijn hart, zoals twee lekkende hartkleppen, hartfalen, boezemfibrilleren, een pacemaker en de lijst gaat nog even door. Ook heb ik onder meer nierproblemen. Maar ik ben er nog. En dankzij de topzorg slik ik ook steeds minder medicijnen.

Afgelopen juli werd ik zestig jaar. Een bijzondere dag waarvan ik dacht dat ik hem nooit zou meemaken. Daarom ben ik langs het OLVG Oost gegaan, met cadeaus en bedankbrieven voor mijn cardioloog, hartfalenspecialist en mijn arts op interne geneeskunde. Zonder hen – en de vele andere toppers daar – had ik deze dag niet beleefd. Die eerste nacht op de Spoedeisende Hulp hoorde ik dat ik het waarschijnlijk niet had overleefd als ik niet was gekomen. Bedankt Dawn!

En mijn mooie baan in Hilversum? Drie weken later zat ik weer gewoon in de trein om aan het werk te gaan. In het begin halve dagen, maar ik was er weer. Uiteindelijk heb ik zo’n zestien maanden voor Net in Nederland gewerkt. Daarna werkte (en werk) ik als vertaler voor allerlei omroepen, want mijn werk is mijn alles. Ik heb meerdere boeken vertaald over onder andere het Midden-Oosten en ik heb meegewerkt als ondertitelaar van prachtige documentaires en films. Dit alles heeft door Covid-19 natuurlijk een zware klap gekregen, maar er komt nu steeds meer werk binnen en ik ben optimistisch over de toekomst.

Elk jaar probeer ik op 10 februari iets speciaals te doen om te vieren dat ik er nog ben. Ik vind dat belangrijk. En leuk. Ik heb er zelfs een speciale naam voor: mijn “Viel Niet Dood Dag” of in Engels, mijn “Didn’t Drop Dead Day.” Een dag om gevierd te worden. Met een concert of iets anders gezelligs. Want ik ben er nog. Niet al mijn vrienden waarderen mijn naam voor deze dag. Ze zien het als iets heel negatiefs, maar  dat is het zeker niet. Het is een en al positiviteit. Want ik ben er nog. En dat is het mooiste wat er is.

Inmiddels heb ik natuurlijk veel ervaring opgedaan met hartproblemen bij vrouwen. Daarom werk ik graag mee als vrijwilliger bij VrouwenHart, en in de toekomst hopelijk ook bij de Global Heart Hub in Dublin. Het met elkaar delen van kennis en ervaringen kan zeker een positieve invloed hebben op vrouwen tijdens hun herstel. Ook helpt het hen om te leren leven en omgaan met hartproblemen.

Hoe het gaat worden? We gaan het meemaken. Het leven is vol verassingen, dat weet ik inmiddels als geen ander. Ik ben benieuwd wat de toekomst mij gaat brengen.

Wordt vervolgd…

Tekst: Pamela Williams

Alle columns, interviews en andere redactionele artikelen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.

Categorie: Hartfalen, VrouwenHart verhalen Tags: boeren laten, boezemfibrilleren, Global Heart Hub, hartfalen, hartinfarct, kortademigheid, lekkende hartkleppen, misselijkheid, nierproblemen, pacemaker, Pamela Williams, verminderde pompfunctie

Zoeken op deze site

Lees Interacties

Reacties

  1. Mar zegt

    4 maart 2022 om 09:26

    Hallo Pamela,

    Bedankt voor je verhaal, wat heb jij veel meegemaakt zeg. Jouw verhaal geeft mij moed om met mijn cvd om te gaan, dank je wel.
    Overigens, als je als vrijwilliger voor Vrouwenhart werkt, is het misschien mogelijk dat jij de voor ons relevante artikelen bekijkt? Die worden nu door een vertaalmachine vertaald en zijn op sommige stukken daardoor onleesbaar. De betekenis gaat hier en daar compleet verloren en het is toch belangrijke informatie.
    Ik wens je veel sterkte en nog vele jaren dat je 10-02 kunt vieren.
    Voor mij ook een bijzondere datum omdat ik op deze dag in dit jaar de uiteindelijke diagnose te horen kreeg.

    Groetjes, Mar

    Beantwoorden

Geef een antwoord Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Primaire Sidebar

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

We houden je op de hoogte van de laatste berichten

Dit e-mailadres zal uitsluitend gebruikt worden voor de nieuwsbrief van VrouwenHart.nl.

Volg ons op Social Media

Vrouwenhartverhalen

Het VrouwenHart verhaal van Carola (51)

“Toen die ambulance kwam, zei ik: ‘Nou, ik ga niet op een brancard hoor, ik loop er wel naartoe.’ Het leek mij allemaal erg overdreven.” Carola is 51 jaar, getrouwd en heeft 2 kinderen van 19 en bijna 18 jaar. Ze werkt als medewerkster Front Office bij een woningcorporatie. Hoe werd duidelijk dat je een […]

Het VrouwenHart verhaal van Marianne (57)

“Je kunt nog een heel goed leven hebben als je bereid bent om je leven helemaal om te gooien.” Marianne is 57 en getrouwd. Zij en haar man hebben drie volwassen dochters (inmiddels met aanhang) die hen de afgelopen jaren opa en oma hebben gemaakt van drie kleinzoons en één kleindochter. Marianne heeft jarenlang als […]

More Posts from this Taxonomy

Footer

Zoeken op deze website

Of zoeken op categorie

  • Coronaire Vaatdysfunctie
  • Hartfalen
  • Hartritmestoornis
  • Kalender
  • Onderzoek
  • SCAD
  • Sticky
  • VrouwenHart nieuws
  • VrouwenHart Professionals
    • VrouwenHart Cardiologen
  • VrouwenHart verhalen
  • Wie zijn wij :
  • Zwangerschap

Recente berichten

  • VrouwenHart interview met Dr. Martijn Meuwissen: De interventiecardiologie zal de spil blijven in diagnose en therapie 21 maart 2023
  • VrouwenHart blogt: En waar zijn we dan zo druk mee? 15 maart 2023
  • HARTstikke bewust 7 maart 2023
  • Karishma Ramlakhan promoveert aan de Erasmus Universiteit met haar onderzoek naar de relatie tussen zwangerschap en hartziekten 6 december 2022
  • Stichting VrouwenHart blikt terug op 2022 en kijkt uit naar 2023 5 december 2022
  • VrouwenHart blogt: Op zoek naar een goede cardioloog 29 november 2022

Vrouwenhart.nl is een initiatief om alle informatie over het vrouwenhart in een oogopslag beschikbaar te maken. We delen hier onze ervaringen maar ook onze kennis die we hebben opgedaan en nog dagelijks opdoen ten gevolge van hartproblemen.

Onwetendheid kan een levensgroot gevaar betekenen voor vrouwen met hartproblemen. Wij zijn geen artsen maar ervaringsdeskundigen en zo dient wat we hier plaatsen ook gelezen te worden.

Vrouwenhart is als Stichting ingeschreven onder KvK nummer 80483852 en RSIN861697764.

Rekeningnr NL 70 RABO 0363 3283 00 t.n.v. Stichting VrouwenHart

  • Stichting Vrouwenhart
  • Statuten van Stichting Vrouwenhart
  • Privacybeleid

Copyright © 2023 · Vrouwenhart.nl · Beheerd door Werkend Webdesign