“Mensen in mijn omgeving begrijpen niet altijd dat ik een infarct heb gehad en toch geen stent of een pacemaker of iets heb.”
Nancy is 35 jaar. Zij is 12 ½ jaar getrouwd en zij heeft twee jonge kindjes, een meisje van 6 en een jongen van 9 jaar. Zij werkt in de terminale nachtzorg maar momenteel is zit zij nog in de ziektewet.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
Dat was voor mij heel plotseling. Ik had nergens last van voor die tijd, ook geen vage klachten, helemaal niks. In april 2019 kreeg ik een infarct. Ik had die ochtend de kindjes naar school gebracht en was daarna met een vriendin gaan winkelen. Daarna heb ik de kindjes weer uit school gehaald en eten gekookt. Na het eten zat ik met mijn zoon een boekje te lezen en toen ging mijn hart opeens heel hard en snel bonzen. Ik wilde niet dat mijn kindjes zouden zien dat ik me niet goed voelde, dus ik heb mijn moeder gebeld. Zij is mij komen halen want dan kon mijn man thuis bij de kindjes blijven.
Bij mijn moeder heb ik de huisartsenpost gebeld en moest ik zelf mijn bloeddruk en hartslag meten. Die waren allebei erg hoog. Ik mocht komen, heb gevraagd om een ambulance maar ik moest toch gewoon zelf gaan rijden.
Ik denk dat we nog geen kilometer weg waren, toen ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ze de auto langs de kant van de weg moest zetten en 112 moest bellen. Ik kan het zelf niet verklaren, ik denk dat het uit intuïtie was. Mijn vader is ook hartpatiënt en ik heb toen een vaatverwijder van mijn vader genomen. De rapid respons was er snel en constateerde dat ik een hartinfarct had. Toen de ambulance kwam, was het infarct al bijna weer over.
Welke behandeling(en) heb je daarna ondergaan?
Ik ben gelijk bij aankomst in het ziekenhuis gekatheteriseerd. Hierbij werden geen afwijkingen gevonden, geen vernauwingen en geen stolsels of scheurtjes in mijn vaten. Met een MRI is aangetoond dat de pompfunctie van mijn hart 100 procent is. Er is dus geen oorzaak gevonden voor het infarct. Mogelijk is een vaatspasme de oorzaak geweest.
Ik heb na het infarct 4 dagen in het ziekenhuis gelegen en een hele lijst aan medicatie mee gekregen.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?
In mijn ogen is er adequaat gehandeld, in ieder geval door de rapid respons en de ambulance. Of er rekening mee werd gehouden dat vrouwen anders reageren dan mannen? Bij de huisartsenpost in ieder geval niet,dat is wel was duidelijk.
De cardioloog die ik nu heb, neemt het zeker serieus en hij neemt ook goed de tijd om naar mij te luisteren.
Wat ik wel mis, is psychische nazorg. Ik ben nu uiteindelijk wel bij een psycholoog en daar leer ik dat ik echt zelf de regie moet nemen over mijn herstel. Het helpt niet als iemand mij gaat dwingen om iets te doen wat ik nog niet kan.
In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?
Ik zit op dit moment in de ziektewet. Dat komt vooral doordat ik hier geestelijk een klap van heb gekregen. Ik heb angst- en paniekaanvallen, die ik voor die tijd helemaal niet had. In het begin vond ik het moeilijk om alleen thuis te zijn, ik voelde me minder veilig dan voorheen.
Revalidatie is daarom ook lastig, ik zou dat eigenlijk thuis moeten hebben.
Ik heb zeker mijn levensstijl aan moeten passen, in de zin van grenzen aangeven. Met twee kleine kindjes is het lastig om je rust te pakken en dan ook nog twee keer per week te gaan sporten. Ik ben daarom ook gestopt met het sporten, het wordt me echt te druk.
Ik heb ook flink last bijwerkingen van de medicatie die ik gebruik en ik vraag me zelfs af of mijn paniekaanvallen daar niet door worden veroorzaakt. Daarom ben ik nu al aan het afbouwen met de medicatie in overleg met mijn cardioloog. De statines zijn gestopt, de Metoprolol verlaagd en ik gebruik Diltiazem in een vrij lage dosering. Ik heb na april geen klachten meer gehad maar soms voel ik me toch niet helemaal lekker.
Waar ik ook moeite mee heb, is dat ik een beetje in een isolement dreig te raken. Mensen in mijn omgeving begrijpen niet altijd dat ik een infarct heb gehad en toch geen stent of een pacemaker of iets heb. Mijn angstaanvallen dragen natuurlijk ook bij aan dat isolement.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website VrouwenHart.nl?
Ik hoop bij Vrouwenhart een luisterend oor te vinden. Ik heb ook behoefte aan contact met lotgenoten van mijn leeftijd dus die hoop ik hier te vinden. Het uitwisselen van tips en het praten met lotgenoten is erg fijn. Ook het lezen van de verhalen geeft me al het gevoel dat ik niet alleen ben.
Tekst: Nancy / Karen van Wijngaarden
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een antwoord