“Ik heb meerdere keren gehoord dat ik maar naar een psycholoog moest, dat het aan mijn maag lag of zelfs dat ik maar lotgenoten moest gaan zoeken.”
Martien is 43 jaar en woont op dit moment nog samen met haar (ex) partner, 2 katten en een konijn. Helaas gaat werken momenteel niet waardoor zij nu een WIA uitkering heeft.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
Het was begin augustus 2015 dat ik rustig op de bank tv zat te kijken en ik mij ineens niet lekker voelde. Ik merkte dat ik een hoge hartslag had, 160 in rust. Ik ben toen naar de huisartsenpost gegaan en daar werd inderdaad een hoge hartslag geconstateerd. Ik kreeg het advies naar mijn eigen huisarts te gaan als het bleef aanhouden. Via mijn eigen huisarts kreeg ik bètablokkers.
Een paar weken later werd ik behoorlijk misselijk. Zelf dacht ik dat het kwam doordat ik al 2 dagen verf had staan afbranden en dat ik door die dampen misschien misselijk was. Omdat ik mij er verder ook steeds slechter bij voelde, ook weer een onrustige hartslag, heb ik geprobeerd om een afspraak bij de huisarts te krijgen. Omdat het vrijdag was, lukte het alleen nog om een telefonische afspraak te krijgen. De huisarts stelde voor om de week daarna een holter in te plannen.
De volgende dag had ik tennisles. Omdat ik nog steeds misselijk was, heb ik een tabletje tegen misselijkheid genomen. Het tennissen was zwaar, maar het ging wel. Toen ik thuis kwam was ik kapot en ben ik op de grond gaan liggen, energie om naar de bank te gaan had ik niet meer. Mijn partner heeft mij op de bank geholpen. Daar heb ik een tijdje gezeten en merkte ik dat ik pijn op mijn borst had.
Die middag zouden we een feest bij mijn ouders thuis hebben, dus ik ben uiteindelijk naar boven gegaan om mij te douchen. Bij het naar boven lopen werd de pijn op mijn borst erger. Mijn partner vond het verstandig om toch even de huisartsenpost te bellen. De huisartsenpost stuurde een ambulance. Het ambulancepersoneel heeft een ECG gemaakt, dat zag er normaal uit. Ik kreeg een spray onder de tong, maar daar werd de pijn ook niet anders van. Na wat overleg moest ik langs de huisartsenpost. Daar kreeg ik de diagnose maagontsteking.
Wij zijn toen uiteindelijk wel naar het feest bij mijn ouders gegaan. Al vrij snel, voelde ik mij te slecht en ben ik daar in bed gaan liggen. Ik was misselijk, begon ineens heel erg te zweten, had het enorm koud en het gevoel dat mijn BH-bandje strak werd getrokken. Ik heb mijn bovenkleding uit gedaan, maar dat gaf geen verlichting. Op dat moment wilde ik nog maar één ding, opgenomen worden in het ziekenhuis.
Mijn partner kwam bij mij en vertelde dat ze mij niet zouden opnemen voor een maagontsteking. Na enig aandringen van mij heeft hij toch de huisartsenpost gebeld en daar konden we voor de 2e keer die dag naar toe. Gelukkig werd ik toen doorgestuurd naar de spoedeisende hulp.
Bij de SEH wisten ze eigenlijk niet zo goed waar ze naar moesten zoeken, dus hebben ze diverse dingen onderzocht. Uit het bloed bleek dat de enzymen voor zuurstoftekort in het hart iets verhoogd waren. Dit kon duiden op een ontstoken hartzakje. Er kwamen steeds meer artsen, de monitor gaf steeds vaker alarmen en rode lampjes. Na 4 1/2 uur kwam de 2e bloeduitslag terug. De enzymen waren dusdanig gestegen, dat ik gelijk naar een ander ziekenhuis zou gaan en vol gespoten werd met bloedverdunners en vaatverwijders. Even dacht ik dat we zelf met de auto zouden gaan, maar al heel snel stond er ambulance personeel naast mij en werd ik met sirenes overgebracht naar een ziekenhuis met hartcentrum. In de ambulance merkte ik dat ik eindelijk niet meer misselijk was. Toen heb ik nog gevraagd waarom ik naar een ander ziekenhuis ging, want ik wist nog steeds niet wat er aan de hand was. Ik kreeg als antwoord dat ze bij het andere ziekenhuis een open hart operatie konden doen als het nodig was. Dat was het moment waarop ik besefte dat er dus iets met mijn hart aan de hand was. Bij het andere ziekenhuis werd er bloed geprikt, kreeg ik veel medicijnen omdat ik een allergie voor contrastmiddel heb en is er gelijk een stent geplaatst. Ik bleek een hartinfarct te hebben.
Welke behandeling(en) heb je daarna ondergaan?
Ik heb een oplosbare stent gekregen. Met het infarct heb ik in totaal 5 dagen in het ziekenhuis gelegen. Daarna ben ik nog meerdere keren terug geweest met pijn op de borst, maar ook vanwege overslagen, PVC’s.
Ongeveer 2 maanden na het infarct is er nog een katheterisatie gedaan omdat de enzymen weer verhoogd waren. Er is toen gekeken of de stent nog open was.
Een jaar geleden, dus 3 jaar na het infarct is er weer een katheterisatie gedaan. Ik had al weer enkele maanden klachten en op een CT scan vanwege ribfracturen zagen ze extreem veel coronaire kalk. Hierbij werden alleen wat wandonregelmatigheden gezien op de plek van het infarct.
3 weken geleden heb ik een VES ablatie gehad, omdat ik letterlijk ziek werd van de PVC’s. Hierbij zijn 3 plekken geableerd, allemaal op de plek waar het infarct heeft gezeten. Nu moet ik geduld hebben en hopen dat de ablatie succesvol is geweest.
Na het infarct kreeg ik diverse medicatie, bloedverdunners, bètablokkers, cholesterolverlagers, maagbeschermers en later ook nog bloeddrukverlagers. Ik ben lang op zoek geweest naar de juiste medicatie. Ik heb zeker 5 verschillende bètablokkers gehad. Elke keer als ik mij net iets beter voelde door de juiste medicijnen kwamen of de PVC’s weer terug of ik had zoveel last van bijwerkingen dat ik uiteindelijk elke 3 maanden opnieuw kon zoeken naar wat voor mij de juiste medicatie en dosering was.
Een paar maanden na mijn hartinfarct ben ik bij een andere cardioloog gekomen. Zij ging gelijk strepen in mijn medicatie. Zij vond dat ik van een aantal medicijnen de dosis van een 80 jarige man had gekregen, terwijl ik een 39 jarige vrouw was.
Op dit moment slik alleen de aspirine omdat ik te veel last heb van de bijwerkingen.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?
Ik heb niet het idee dat ik altijd serieus ben genomen. Ik heb al meerdere keren gehoord dat ik maar naar een psycholoog moest, dat het aan mijn maag lag of zelfs dat ik maar lotgenoten moest gaan zoeken.
Ik ben vanwege kortademigheid naar een longarts gestuurd. Deze kwam er achter dat ik toch wel heel veel PVC’s heb bij inspanning en daar kun je kortademig van worden. Dat wist de cardioloog niet.
De huisarts die ik had zei, nadat ik bij de longarts was geweest dat mijn klachten niet cardiaal waren terwijl de longarts dat net wel tegen mij had gezegd. Uiteindelijk heb ik ook een andere huisarts genomen, omdat mijn vertrouwen redelijk weg was.
In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?
Na het infarct ben ik heel erg lang op zoek geweest naar de juiste medicijnen. Na bijna een jaar voelde ik mij eindelijk goed genoeg om weer te functioneren. Ik heb toen zelfs weer gedoken en ben weer gaan werken.
Helaas kon ik door ander letsel niet meer verder werken en kwam ik in de ziektewet. Ik begon langzaam te herstellen van het andere letsel, maar ik merkte dat ik heel veel last kreeg van PVC’S en kortademigheid. Er zijn dagen dat douchen al te uitputtend is. Ik word op dit moment echt letterlijk ziek van inspanning. Daardoor merk ik dat ik echt op tijd mijn rust moet nemen.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website VrouwenHart.nl?
Ik hoop vooral herkenning te vinden bij de Facebookgroep.
Tekst: Martien / Karen van Wijngaarden
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een antwoord