“Ik zie het als een levensles. Hoe sta je in het leven als het niet stabiel is?”
Manon is 49 jaar en heeft een LAT-relatie. Ze werkt als zelfstandig coach.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
Ik kreeg midden in de nacht pijn op mijn borst, met uitstraling naar de nek. Mijn buurvrouw, bij wie ik in paniek aanklopte, had net iemand verloren aan een hartziekte – een vrouw. Zij ging met me mee naar het ziekenhuis. Daar ging ze inpraten op verpleegkundigen of ze wel rekening hielden met hartklachten bij vrouwen. Ikzelf wilde eigenlijk eerst gewoon een Rennie, omdat ik dacht dat het maagpijn was.
De dag ervóór had ik wel gevoeld dat er iets in mijn nek schoot. Mijn bh ging strak zitten, alles deed pijn. In mijn hand had ik een RSI-achtige pijn.
En eigenlijk had ik al jaren veel last van hijgen bij inspanning. Als ik intensief sportte, dan ging ik piepend hijgen. Ik heb een nogal langzaam metabolisme, dus ik dacht dat dat gewoon bij mij hoort.
Welke behandeling(en) heb je daarna ondergaan?
Ik heb een katheterisatie gehad, een echo en een CT-scan. Na vier dagen ziekenhuis kreeg ik een een rits aan medicijnen mee, maar geen diagnose.
En uiteindelijk heb ik na 2 maanden een MRI-scan gehad. Bij de MRI is gebleken dat het een klein hartinfarct is geweest. Maar de pijnklachten lijken meer samen te hangen met vaatspasmen.
In overleg met de arts heb ik de hoeveelheid medicijnen teruggedrongen, omdat ik er vanuit ga dat het lichaam na herstel steeds meer zelf moet overnemen. Met beweging kan ik mijn conditie verbeteren.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?
In de eerste zes weken na mijn ziekenhuisopname had ik geen vervolgafspraak of hartrevalidatie. Ik voelde me zwemmen in die tijd, want ik had erg veel pijnklachten, maar geen diagnose. Ik heb toen een second opinion aangevraagd bij een cardioloog. De huisarts was ook niet geïnformeerd over mijn hartinfarct. Die deed alsof ik het verzon. Een nare periode. Je wordt op allerlei plekken van het kastje naar de muur gestuurd. Bij de term MINOCA (myocardial infarction with non-obstructive coronary arteries/atherosclerosis) had ik het gevoel dat ik in een restdiagnose zat. Een medewerker van Harteraad heeft me daar goed bij geholpen. Zij legde me uit dat het een soort angina is. Ik was zelf geneigd mezelf te pushen om snel weer gezond te worden. Ik wilde teveel, te snel.
In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?
Na zes weken kreeg ik hartrevalidatie. Ik zat daar tussen bejaarden, maar die fietsten mij eruit. Mijn hartslag is altijd al heel laag, maar tijdens het sporten zakte hij steeds weg. Inmiddels weet ik dat ik het heel rustig moet opbouwen.
In de periode vóór mijn hartinfarct werkte ik erg veel. Mijn partner was net naar het buitenland verhuisd, dus zat ik vaak in het vliegtuig en werkte tussendoor extra hard. Daarnaast sliep ik heel weinig en ik zat veel in de auto – ik hou gewoon van auto’s.
Nu probeer ik meer te bewegen; wandelen en fietsen. Het is wel lastig incorperen in het werkende leven, waar ik normaal gesproken reis tussen opdrachten. Ik maak andere keuzes in opdrachten en ben geleidelijk uren aan het opbouwen, met regelmatig een terugval. Dat hoort er nu bij, vallen en opstaan.
Ik zie het als een levensles. Hoe sta je in het leven als het niet stabiel is? Als je lijf niet voorspelbaar is en jouw wereld in elkaar valt, kun jij dan het stille punt zijn? Die weg ben ik nu aan het bewandelen. De eerste zes weken was ik erg zoekende. Ik was boos, want ik voelde me geen hartpatiënt. Zo zou ik mezelf trouwens nog steeds niet noemen. Ik probeer met mijn leefstijl mijn medicatie terug te dringen. Ik geloof dat na de crisis-medicatie mijn lichaam het weer moet overpakken door een verbeterde conditie.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website VrouwenHart.nl?
Ik zocht lotgenoten omdat mijn klachten zo instabiel waren. Ik heb inmiddels mijn grenzen leren kennen. Ik overweeg met de facebookgroep te stoppen, omdat ik de toon niet helpend vind. Ik voel een soort shift in mijzelf waarin ik als het ware mijn eigen lijn moet volgen. Met elkaar meeleven in de groep, het lijkt fijn, maar ik wil dicht bij mezelf blijven. Daarom heb ik de groep even op ‘stil’ gezet.
Tekst: Manon / Annemiek Hutten
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een antwoord