“De facebookpagina voelt bij mij als thuiskomen, het is zo fijn om te weten dat je niet de enige bent.”
Eugenie is al 31 jaar getrouwd. Ze is werkzaam in een ziekenhuis waar ze de voeding en diëten van patiënten verzorgt.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
In 2007 begon ik last te krijgen van een nare krampen in de borststreek. Maar pas in 2015 kwam het verlossende antwoord dat het echt van mijn hart afkwam. Dat heeft dus zeven jaar geduurd.
In 2007 werd ik op de sportschool overvallen door pijn op de borst. Ik ben toen opgenomen in het ziekenhuis, en ben gekatheteriseerd. Daarbij is een complicatie opgetreden, waardoor ik de volgende dag met spoed geopereerd moest worden. Met het inbrengen van de canule was namelijk mijn beenslagader geraakt. Er moest een prothese in de slagader geplaatst worden. Er werd toen ook meteen duidelijk dat ik een probleem met mijn vaten heb.
Welke behandeling(en) heb je daarna ondergaan?
Mijn toenmalige cardioloog heeft me uitermate serieus genomen. Die heeft me op mono-cedocard gezet (een vaatverwijder). Daarop ben ik jarenlang klachten vrij geweest. Helaas is deze cardioloog in 2009 overleden en kwam ik bij een andere cardioloog. Die vond mij te jong voor dit soort problemen en schreef geen medicatie meer voor.
Daarop kwamen ook de klachten weer terug: pijn op de borst, benauwdheid. Zo heb ik jaren aangemodderd. Ik stortte weleens in, en kwam dan weer bij de huisarts terecht. Dan werd er een ECG gemaakt waarop nooit iets werd gezien. Zelf weet ik het aan overgewicht, of ik dacht dat ik het gewoon erg druk had gehad.
In 2013 ben ik naar Belgie verhuisd. Twee jaar later bleek ik allergisch te reageren op een pijnstiller die ik voor mijn knie slikte. Ik kreeg steeds vaker allergische reacties, ook op paracetamol. Daarom werd er een medische test gedaan. Tijdens die test kreeg ik een anafylactische shock, en is er een stolsel in mijn been losgeschoten. Daarvoor moest ik een spoedoperatie ondergaan. De chirurg die me opereerde stuurde me ook door naar de cardioloog.
De cardioloog ontdekte dat ik een hoge bloeddruk had en hartritmestoornissen. Ik moest ingesteld worden op medicatie en er werd naast een heel regiment onderzoeken ook een CT-scan gemaakt. Op de CT-scan was veel kalkafzetting te zien. Een hartkatheterisatie volgde, maar gaf geen afwijkingen. De diagnose was microvasculaire angina pectoris. Zo wordt het in België genoemd. In Nederland heet het MCD.
Ik kreeg andere medicatie voorgeschreven en voelde me toen echt helemaal klachtenvrij. Tot ik in augustus dit jaar weer bij de huisarts kwam met vreselijke hartkrampen en een hartslag van 35 bpm. Die heeft mij doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Ik ben een week opgenomen geweest en helemaal door de medische molen gegaan, maar ik ben er niet veel mee opgeschoten. De cardioloog zegt weinig te kunnen doen, maar probeert door aanpassing van de medicatie mijn klachten zo laag mogelijk te houden.
Door de medicatie is er ook schade aan mijn nieren ontstaan. Dit is door de maagbeschermer veroorzaakt. Gelukkig is mijn nierfunctie nu stabiel, al zit ik wel op zoutbeperking.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?
Bij de eerste vrouwelijke cardioloog voelde ik me wel serieus genomen, maar toen was er nog niets bekend over de kleine vaten van het hart. De huisarts en de tweede cardioloog hebben mij nooit serieus genomen. Hoewel ik toch een hele goede band met de huisarts had. Ik ben door mijn huidige cardioloog echt serieus genomen. De opluchting die je dan krijgt maakt al zoveel goed. Ook al ben je niet klachtenvrij.
Ik merk trouwens ook dat er een groot verschil is tussen Nederland en België. Ik had altijd nog medicijnen uit Nederland, maar moest onlangs overstappen op Belgische. En dat werkt heel anders. In Nederland bestel je gewoon je medicijnen via een herhaalrecept, in België moet je er iedere keer voor naar de huisarts. Je krijgt ze per doosje mee, en je moet zelf maar bijhouden hoeveel voorraad je nog hebt. Een medicijnenoverzicht, een stickertje op de medicijnen… nog een paar dingen die ze in België niet kennen.
In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?
Ik ben sinds een paar dagen pas weer volledig aan het werk. Wel met aanpassingen en onder begeleiding van de bedrijfsarts. Het gaat best goed. Ik heb een uitleg gegeven aan mijn collega’s. Ik moet regelmatig aan de nitroglycerine, en dan zie je mensen kijken. Ik werd aangesproken door mijn leidinggevende die bezorgd om mij was, maar ook verantwoordelijk is voor haar personeel en bemerkte dat collega’s zich ongemakkelijk voelden wanneer ik klachten had. Daarom wilde ik ze uitleggen dat ik wel klachten heb, maar dat ik echt niet zomaar een hartinfarct zal krijgen.
Mijn collega’s houden goed rekening met me. Ik krijg rustigere diensten, en kan voldoende zitmomenten inplannen. Dat doe ik niet altijd trouwens; als er iets urgents is, wil ik toch even bijspringen.
Mijn levensstijl is zeker veranderd. Ik moet alles onder voorbehoud afspreken en zeker op een werkdag niets extra’s doen. Ik ben minder gaan werken om toch nog tijd voor mezelf te hebben. Momenteel zijn er familieproblemen gaande die mij extra stress geven en dus een verhoging van de klachten tot gevolg hebben. Van de medicatie heb ik totaal geen last.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website vrouwenhart.nl?
Op de website vind ik informatie die ik nodig heb en vooral de categorie verhalen boeit me enorm. Alleen al het feit dat er een website is voor speciaal voor vrouwenharten zegt eigenlijk al genoeg. Ik heb nu ontdekt dat mijn klachten een naam hebben (MCD). De facebookpagina voelt bij mij als thuiskomen, het is zo fijn om te weten dat je niet de enige bent.
Tekst: Eugenie / Annemiek Hutten
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een antwoord