“Alles is zo goed gegaan, omdat de (vrouwelijke) verpleegkundige van de ambulance het niet vertrouwde en twijfelde tussen een galsteenaanval of een hartinfarct.”
Els is al 35 jaar getrouwd. Samen met haar man heeft ze een zoon van 34 en een dochter van 32. Els heeft veel verschillende banen gehad, onder andere in de medische wereld. Zo heeft ze jarenlang als medisch secretaresse op de röntgenafdeling van een ziekenhuis gewerkt, en is ze bejaardenverzorgster bij de thuiszorg geweest. Verder is ze een aantal jaar fulltime moeder geweest, oppasouder en administratief medewerkster bij een voetbalclub in het betaalde voetbal. Sinds 2006 is ze voornamelijk werkzaam geweest als medewerkster klantenservice bij verschillende bedrijven.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
In de nacht van vrijdag 18 mei op zaterdag 19 mei 2018 maakte ik mij klaar om naar bed te gaan. Manlief lag al te slapen. Op het moment dat ik op bed wilde gaan liggen, leek het of iemand met een elleboogpunt precies tussen mijn borsten op mijn borstbeen drukte. Ik heb het even aangezien, maar toen het niet minder werd, heb ik mijn man wakker gemaakt. We zijn naar beneden gegaan en hij heeft 112 gebeld. Op dat moment was ik heel blij dat ik met een politieagent getrouwd ben, want hij was kort en duidelijk in de reden waarom hij 112 belde. Binnen 10 minuten was de ambulance ter plaatse.
Op het hartfilmpje was niets te zien en ook mijn bloeddruk was goed. Ook had ik geen pijn in mijn arm of uitstraling naar de kaak. Maar omdat de ambulanceverpleegkundige (een vrouw!) het niet vertrouwde, zijn we toch richting ziekenhuis vertrokken.
In de ambulance kreeg ik nogmaals een behoorlijke pijnaanval waarbij ik ook erg misselijk was en moest overgeven. De verpleegkundige belde met de SEH en meldde dat het om cardiaal lijden ging. Op de SEH kreeg ik nogmaals een flinke pijnaanval en ben ik met spoed naar de afdeling hartbewaking gebracht. Ze waren toch bang voor een hartinfarct.
Voordat bovenstaande speelde, had ik niet echt klachten. Het enige waar ik tegenaan liep, was een gebrek aan conditie. Ik had me al voorgenomen om meer te gaan sporten en proberen af te vallen.
Welke behandeling(en) heb je daarna ondergaan?
Op de hartbewaking was het interventieteam inmiddels gewaarschuwd en werd ik vrij snel naar de hartkatheterisatie-kamer gebracht en vervolgens gedotterd. Tijdens het dotteren vertelde de cardioloog duidelijk wat hij zag. Hij kon al gauw melden dat het om een kleine vernauwing in de hoofdkransslagader van de linker hartkamer ging. Ook vertelde hij dat ik er op tijd bij was, en dat de schade aan mijn hart miniem was. Komisch was nog wel dat er een discussie ontstond welke lengte stent er gebruikt zou worden om de vernauwing op te heffen. Een stent van 3 mm of 4 mm. Uiteindelijk is er gekozen voor 4 mm en is deze ook ingebracht. Het leuke was dat ik de ingreep kon volgen op een monitor. Voor mij als doktersassistente was dit een mooie ervaring.
Om kwart voor 3 (’s nachts) was alles achter de rug. Ik werd naar de kamer gebracht waar ik aangesloten werd op de apparatuur, en waar manlief, zoon en schoondochter en dochter al zaten te wachten (schoonzoon wilde niet mee; hij heeft vrij kort geleden zijn eigen moeder verloren). Op de vraag van hen hoe ik mij voelde, heb ik geantwoord: “Geef me mijn kleren maar. Ik voel me zo goed. Ik kan wel weer naar huis.” Helaas, dat mocht (natuurlijk) niet.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?
Ik zeg elke keer weer dat alles zo goed is gegaan, omdat de (vrouwelijke) verpleegkundige van de ambulance het niet vertrouwde en twijfelde tussen een galsteenaanval of een hartinfarct. Ook in het ziekenhuis is niet eerst van alles onderzocht voordat ik naar de hartbewaking werd gebracht, maar ging alles heel snel, omdat ik tijdens de opname een derde hartinfarct kreeg. Dit hartinfarct was op de monitor ook duidelijk te zien (volgens mijn dochter, die op hartchirurgie heeft gewerkt).
In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?
Na mijn hartinfarct heb ik de pinksterdagen op de hartbewaking gelegen. Maar al vrij snel mocht ik een mobiele monitor om en kon ik rustig over de afdeling wandelen of even in de ‘familiekamer’ gaan zitten met het bezoek. Op tweede pinksterdag waren de bloedwaarden zo gunstig gedaald, dat werd besloten om mij niet door te sturen naar de ‘normale’ hartafdeling, maar dat ik ook thuis kon gaan herstellen.
Toen ik weer thuis was, heb ik de eerste paar dagen rustig aan gedaan. Maar al vrij snel ben ik begonnen met meer bewegen (veel korte stukjes met de hond wandelen). Ook ben ik na 4 weken begonnen met hartrevalidatie (we zijn eerst met toestemming van de cardioloog een weekje op vakantie geweest). Tijdens de hartrevalidatie ging ik naar de fysiotherapie (fietsen en spelenderwijs steeds meer inspanningsoefeningen doen) en naar de diëtiste, want ik was te zwaar. Dat wist ik en daar wilde ik ook actie op ondernemen.
Ondertussen zijn we ruim een jaar verder, hebben we ons eetpatroon behoorlijk aangepast, en ben ik 20 kg aan gewicht lichter. Ik wilde graag meer, maar de cardioloog vindt het prima gaan zo. Als er nu nog zo’n 10 kg af gaat, is hij tevreden. Zelf ga ik toch voor nog 20 kg eraf. Ook proberen we (manlief en ik) elke week een half uur tot drie kwartier te zwemmen in de vorm van banen zwemmen in ons eigen tempo.
Wat betreft de medicatie ondervind ik weinig problemen. Alleen tijdens de maanden dat ik dubbele bloedverdunners slikte, vond ik het wel vervelend dat ik grote blauwe plekken kreeg en het lang duurde voordat een wond(je) stopte met bloeden. Drie maanden geleden mocht ik stoppen met de zwaarste bloedverdunner. Ook heb ik op aanraden van de cardioloog de metoprolol gehalveerd, omdat mijn hart te langzaam (!) sloeg. Soms werd ik hier duizelig van en moest ik even gaan zitten.
Tijdens de laatste controle bij de cardioloog kreeg ik te horen dat hij mij niet verder onder controle wil houden, omdat hier geen aanleiding meer voor is. De bloedwaarden zijn goed. De schade aan mijn hart is te verwaarlozen. Ik ben qua eetgewoonten goed bezig en ook het stoppen met roken (sinds 2016) houd ik goed vol. Alleen bij klachten moet ik contact opnemen.
Wat het werk betreft: na 4 maanden ben ik weer begonnen met enkele uren werken op een dag, in overleg met mijn teamleidster. Ik hield door middel van een app en zo nu en dan een bezoekje aan kantoor contact met de collega’s. Mijn teamleidster had mij al laten weten dat ze mij niet kwijt wilde.
In oktober 2018 ben ik weer voor 100% aan het werk gegaan. En half maart 2019 kreeg ik tijdens een gesprek met mijn teamleidster te horen dat zij mij een contract voor onbepaalde tijd wilden aanbieden. Toen kwamen wel even de waterlanders. Op dit moment werk ik tot 26 uren per week (min-max contract), maar met ingang van januari 2020 krijg ik een contract voor 28 uren per week. Aangezien mijn man met prepensioen is, gaat het huishouden nu op rolletjes.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website vrouwenhart.nl?
Ik heb mij aangemeld voor de facebookgroep, omdat ik weet dat je veel leert van de verhalen van anderen. Je deelt elkaars zorgen, maar ook leuke momenten. Door elkaars ervaringen te lezen, leer je ook weer om te gaan met je eigen vragen of problemen. Ik heb inmiddels wel gemerkt na het lezen van ervaringen van ‘lotgenoten’, dat ik echt heel veel mazzel heb gehad.
Verder ben ik erg geïnteresseerd in het verloop van de onderzoeken naar ‘het vrouweninfarct’, omdat steeds meer ‘geleerden’ moeten toegeven dat er een groot verschil is tussen een hartinfarct bij de man en bij de vrouw.
Naast deze groep ben ik ook lid van Knieprothese-lotgenoten op facebook i.v.m. de plaatsing van een totale knieprothese in mijn rechterknie. Ook daar merk ik dat je veel kunt leren van de ervaringen van je lotgenoten, en dat je elkaar ook (al is het virtueel) kunt steunen en soms zelfs helpen.
Tekst: Els / Annemiek Hutten
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een reactie