“Sporten op de loopband ging zomaar niet meer, het voelde alsof er een klem om mijn keel zat.”
Déan is getrouwd en heeft twee zoons en een kleinzoon. Sinds december 2018 is zij afgekeurd om te werken.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
Ik was al vaak naar de huisarts geweest met allerlei problemen: leerproblemen, hoesten, wegvallen van mijn stem, een benauwd gevoel. Ik slikte maagbeschermers maar ik kreeg alleen maar meer klachten.
In oktober 2015 raakte ik mijn baan kwijt door sluiting van het bedrijf waar ik werkte. In augustus 2016 ben ik gaan werken als invalkracht bij een tandartspraktijk. Mijn contract liep tot 23 december en op 6 december kreeg ik een hartinfarct.
In die praktijk moest ik altijd snel van kamer naar kamer, maar opeens moest ik dan stil staan en moest ik wachten tot ik weer verder kon. Ik had in de tijd wel heel vaak stemverlies en ook regelmatig wat pijnklachten tussen mijn schouderbladen.
De avond voor het infarct was ik sporten met een fysiogroepje. De loopband ging zomaar niet meer, het voelde alsof er een klem om mijn keel zat. Mijn bloeddruk was goed en mijn hartslag ook. De therapeut zei dat ik maar even rustig aan moest doen.
Eenmaal thuisgekomen ging het iets beter maar ik was bang dat ik griep zou krijgen, dus ik ben naar bed gegaan. In de nacht kwam het weer terug, de kramp in mijn keel, misselijk en ook een paar keer spugen, maar daarna zakte het weer weg. Mijn man ging vroeg aan het werk en ik kreeg van hem iets te drinken en hij heeft de telefoon bij mijn bed gelegd.
Om een uur of acht begon alles weer opnieuw. Nu was het alleen allemaal nog erger. Weer spugen en daarna heb ik op de overloop gelegen, badend in het zweet. Ik ben kruipend weer terug in bed gekomen en daar heb ik de huisarts gebeld. De assistente vond het niet nodig dat de dokter langs zou komen, zij dacht dat ik wel griep zou hebben en dat ik bijna geen stem had was beslist door het hoesten gekomen. Ik zei nauwelijks verstaanbaar dat het echt geen griep was en dat het echt fout was. Ik had totaal geen krachten meer en ik heb neergelegd. Na vijf minuten belde ze terug. Ze had gezien dat ik diabetes had en zou toch een arts langs laten komen. Ik heb mijn zoon gebeld die gewoon thuis was, maar ik kon hem niet roepen of hij de deur kon open doen voor de arts.
De arts bleek een student te zijn. Mijn bloeddruk was goed, mijn hartslag ook en mijn longen klonken schoon. Hij belde met mijn huisarts en die heeft aangegeven dat hij een ambulance moest bellen.
Door de verpleegkundigen van de ambulance werd ik aangesloten op de monitor en was er duidelijk sprake van een infarct. Plassen mocht ik niet meer en ik werd direct vanuit Den Helder naar Alkmaar gebracht samen met mijn met zoon. Mijn man heeft onze andere zoon gehaald en zij zijn samen naar mij gereden. Toen zij aankwamen in Alkmaar was mijn reanimatie nog bezig.
Er werd met mij overlegd of ik in Alkmaar wilde blijven of dat ik overgeplaatst zou worden naar Amsterdam, met risico dat ik het niet zou halen. Ik heb ervoor gekozen om in Alkmaar te blijven.
Tijdens het aansluiten op de monitor zei de arts tegen mijn mannen dat ik het misschien niet zou halen. Voor de zekerheid heb ik maar goed afscheid van hen genomen maar ook met het vertrouwen dat ik bij hen terug zou komen.
Welke behandelingen heb je daarna ondergaan?
Ik ben twee nachten in het ziekenhuis gebleven, ik ben gedotterd en ik heb een stent gekregen. Bovendien gebruik ik veel medicatie.
Met vaatverwijders en diltiazem ging het wel iets beter, maar daalde mijn bloeddruk te veel bij inspanning. Met de bètablokkers ben ik gestopt. Ik heb twee keer hartrevalidatie gedaan maar ik ben nooit meer helemaal beter geweest.
In mei van dit jaar ben ik in Amsterdam naar een cardioloog geweest die gespecialiseerd is in het vrouwenhart. Dit heeft zo veel meer duidelijkheid gegeven. Eind oktober heb ik een nucleair onderzoek om te bekijken of het zin heeft om nog een stent te plaatsen in een aftakking. Ik ben heel blij met deze cardioloog, al was er dan drie maanden wachttijd.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?
In het begin werd ik zeker serieus genomen. Twee cardiologen hebben zich met de medicatie bemoeid. Helaas had ik na twee keer hartrevalidatie nog steeds problemen en toen werd er gezegd dat er verder geen opties meer waren. Daarom ben ik toen naar het OLVG in Amsterdam gegaan, naar de Vrouwenhart-poli.
Ook nu word ik serieus genomen, mijn cardioloog gaat door omdat ik nog te veel klachten heb. Hoe fijn is dat?
In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?
Mijn leven is totaal veranderd, ik heb weinig energie en erg veel pijn. Fietsen lukt me niet meer, lopen gaat nog wel maar niet meer zoals vroeger.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website vrouwenhart.nl?
Ik vind de facebookgroep erg fijn, ik vind daar een stukje herkenning en misschien kan ik daar ook wel eens een vraag stellen. Het geeft mij het gevoel niet alleen te staan en dat mijn klachten niet raar zijn.
Tekst: Déan / Karen van Wijngaarden
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een antwoord