Claudia is al 22 jaar getrouwd en heeft 2 zonen van 20 en 15 jaar. Ze werkt in de beveiliging, dus dat betekent dat ze onregelmatige diensten draait. In haar vrije tijd legt ze graag legpuzzels. Dat deden Claudia en haar man al toen ze nog met z’n tweeën waren. Maar mede door haar hartprobleem heeft Claudia deze hobby weer opgepakt.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
Het begon op 10 juli 2016. Ik was net mijn dienst van 14.00 uur begonnen. In een uur tijd kreeg ik drie keer een soort van aanval. Het begon met een hese keel, ik kreeg het megawarm. Zweten, druk op de borst, misselijk, duizelig, hoofdpijn en pijn mijn rechterarm. Ik belde met de meldkamer bij ons op het terrein, en die kwamen meteen. “Ga anders even naar de dokterspost” zeiden ze. Toevallig was er een collega van mij op de koffie, dus die kon mijn dienst even waarnemen.
Ik heb mijn man gebeld en we zijn naar de dokterspost gegaan. Ik vertelde wat mijn klachten waren, en ook dat mijn moeder op haar 48ste is overleden aan een hartprobleem. (Ze is overleden tijdens een hartkatheterisatie waar ze stents wilden plaatsen).
Na de bloeddrukmeting en luisteren naar mijn hart en longen belde de huisarts met het ziekenhuis of het mijn hart kon zijn. Omdat ik pijn in mijn rechterarm had, en dus niet links, werd dit gezien als atypisch. Het zou dus niet het hart zijn. Ze dachten dat het mijn maag was, en ik moest een maagtabletje nemen.
Toen ik weer terugkwam op het werk vertrouwden de collega’s van de meldkamer het niet, en ze stuurden mij toch naar huis. Op dat moment had ik geen klachten. Maar thuis, net na het avondeten, kreeg ik weer twee keer zo’n aanval, alleen iets heftiger dan de vorige drie. Ik belde weer de dokterspost en kon meteen komen. Na een paar controles kreeg ik daar weer een maagtabletje en moest in de wachtkamer zitten. Anderhalf uur later mocht ik weer naar huis.
Om 21.15 uur waren we weer thuis, net op tijd voor de finale van het EK voetbal. Die wedstrijd heb ik met mijn man gekeken. Rond middernacht gingen we naar bed. Maar toen ik twee trappen opliep, voelde ik weer zo’n aanval aankomen. Alleen was het dit keer zo heftig dat ik tegen mijn man zei: “Ga maar bellen.”
Mijn man belde de dokterspost weer. En omdat we al twee keer geweest waren, kwamen ze nu naar ons huis toe. Het was dit keer zo heftig dat ik amper kon praten of ademen, en ik moest er ook bij overgeven. Ook mijn kaak en nek deden pijn.
Er kwamen drie dokters. Na vragen, luisteren en bloeddruk meten vroegen ze aan mijn man of hij me naar de eerste hulp kon brengen voor verder onderzoek aan mijn maag. Eenmaal op de eerste hulp ging alles in een heel rap tempo. Om 10 over 1 kwam de ambulance mij in Utrecht halen, om 2.00 uur lag ik al op de OK in Nieuwegein. Daar bleek ik acuut STEMI-onderwandinfarct gehad te hebben. De rechter kransslagader zat voor 99% dicht. Daar werden stents in geplaatst. Ook zagen ze dat de linker kransslagader voor 90% dichtzat, en hier hebben ze 10 dagen later nog eens twee stents geplaatst.
Mijn aanvallen bleken dus kleine infarctjes geweest te zijn. Achteraf had ik al maandenlang soms een knellend gevoel in mijn linker- of rechterarm. En soms werd ik midden in de nacht hondsberoerd, badend in het zweet wakker. Ook was ik vaak moe. Maar met onregelmatige diensten en nachtdiensten zoek je daar niets achter.
Welke behandeling(en) heb je daarna ondergaan?
Ik ben twee keer gedotterd, en heb in totaal 3 stents gekregen. Ik ben met 15 pillen per dag begonnen, maar ben inmiddels al aardig aan het afbouwen. Pillenvrij word ik helaas nooit meer. En ik heb nog steeds van die aanvallen; ik word nog regelmatig opgehaald door een ambulance om te controleren of ik nieuwe stents nodig heb. Ik vind dit erg vervelend. Zodra ik bel om te overleggen als ik klachten heb, wordt er meteen een gillende sirene gestuurd. Vaak wacht ik met bellen tot ik zelf merk dat het niet overgaat met nitrospray. Meestal krijg ik dan van het ambulancepersoneel op mijn donder dat ik te lang gewacht heb.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?
Ik had hele duidelijke klachten, niet eens specifieke vrouwenklachten, en zelfs nu werd er niet adequaat gehandeld. Omdat ik last had van mijn rechterarm, en niet links, zou het a-specifiek zijn. Zelf denk ik, omdat ik ‘pas’ 42 jaar was, dat ze de kans klein achtten dat het mijn hart zou zijn. Daar komt bij dat er op de dokterspost geen ECG-apparaat is.
In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?
Ik heb heel veel last van bijwerkingen van de medicijnen. Ik ben 25 kilo zwaarder geworden, ik word sneller moe en benauwd. En nog regelmatig heb ik kramp op de borst. Soms heb ik periodes met een hoge bloeddruk, hogere hartslag of dat de hartslag een loopje met je neemt. Ook heb ik een korter lontje nu, en ben sneller geïrriteerd.
Sinds anderhalf jaar ziektewet werk ik wel weer, maar ik draai geen nachtdiensten meer. Een potje rennen, voetballen, stoeien met de kids hou ik nog geen 5 minuten meer vol.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website vrouwenhart.nl?
Het contact met lotgenoten, weten dat je niet de enige bent die op ‘jonge’ leeftijd is getroffen.
Tekst: Claudia / Annemiek Hutten
Illustratie: Marieke Priem, Illustrada.nl
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een antwoord