“Toen die ambulance kwam, zei ik: ‘Nou, ik ga niet op een brancard hoor, ik loop er wel naartoe.’ Het leek mij allemaal erg overdreven.”
Carola is 51 jaar, getrouwd en heeft 2 kinderen van 19 en bijna 18 jaar. Ze werkt als medewerkster Front Office bij een woningcorporatie.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
Ik was met mijn moeder en zus aan het lunchen bij Van der Valk toen ik plotseling druk op mijn borst kreeg, aan de rechterzijde. Ik werd ook benauwd bij inspanning. Mijn moeder en zus zeiden meteen: “We gaan een dokter bellen”. Zelf dacht ik: nou, dat is niet nodig hoor.
De assistente van de huisarts reageerde heel alert en liet een ambulance komen. Ik was inmiddels in de hal gaan zitten. Toen die ambulance kwam, zei ik: “Nou, ik ga niet op een brancard hoor, ik loop er wel naartoe.” Het leek mij allemaal erg overdreven. Ik kreeg nitrospray onder mijn tong, toen werd de druk gelijk minder. Toen werd wel duidelijk dat het met mijn hart te maken had.
In de periode daarvóór had ik wel allerlei vage klachten gehad. Een soort zenuwpijn in mijn kaak, benauwd bij inspanning. Maar soms was het een tijdje minder. Ik was ook al bij een fysiotherapeut geweest, maar dat had niet zoveel geholpen. En ik ben een keer in het ziekenhuis opgenomen geweest, toen dachten ze dat ik een tia had gehad. Maar dat was het niet. Ik liep al meer dan een jaar met deze vage klachten. Maar ik had er nooit over nagedacht dat het een hartprobleem zou kunnen zijn.
Welke behandeling(en) heb je daarna ondergaan?
In het ziekenhuis ben ik gekatheteriseerd, maar er werd niets gevonden. Na drie dagen ziekenhuis was ik weer thuis met de diagnose: een klein hartinfarct, waarschijnlijk veroorzaakt door een stolsel dat ondertussen al was opgelost. En ik kreeg een hele batterij aan medicijnen mee. “The golden six” werd het geloof ik genoemd.
Daarna ging het anderhalve maand goed. Ik was inmiddels met revalideren begonnen, en ik had alweer een goede conditie. Tijdens het sporten dacht ik soms: wat doe ik in dit groepje.
Maar op een avond zat ik rustig op de bank toen ik weer druk op de borst kreeg. Toen was ik wel in shock. Ik werd weer opgehaald door de ambulance. De ambulancebroeders bleven nogal ontspannen; ik zag er blakend uit, kleur op de wangen. “Gezien uw geschiedenis nemen we u mee, maar ik denk dat het niets is” zei één van hen.
Daarna werd ik weer opgenomen, en bleek ik weer een hartinfarct zonder duidelijke oorzaak te hebben. En twee dagen later weer. Toen heb ik aangedrongen op een MRI-scan. Ik bleek myocarditis en pericarditis te hebben. Terwijl ik op dat moment dus aan het revalideren was, met de nodige sportinspanningen. Wat uiteindelijk erg gevaarlijk was. Gelukkig is het goed afgelopen.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?
De assistente van de huisarts heeft heel adequaat gehandeld en een ambulance laten komen. Dit leek mij zelf erg overdreven, maar dat was het dus niet.
Maar in het ziekenhuis werd ik pas na twee dagen gekatheteriseerd, omdat de zwaardere gevallen voor gingen. Toen vond ik dat heel normaal, maar achteraf vind ik dat best raar.
Wat me ook opviel in het ziekenhuis: alleen de verpleegkundigen hadden het over het verschil bij mannen en vrouwen, de cardioloog heeft het hier niet over gehad. Ik probeer het nu weleens bij de cardioloog ter sprake te brengen, maar dat geeft altijd een ongemakkelijke sfeer.
In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?
Het heeft bijna een jaar geduurd voordat ik mijn volledige uren weer kon werken. Ik bleef wel een hartritmeprobleem houden. Na weer een ziekenhuisopname en MRI-scan bleek ik fibrose te hebben. De littekentjes die achtergebleven zijn na de ontsteking hebben een hartritmestoornis veroorzaakt. Ik heb zware bètablokkers gekregen waar ik erg moe en lusteloos van werd. Ze zijn nu gehalveerd, waardoor ik me weer iets beter voel.
Voordat ik mijn hartprobleem kreeg, was ik juist 20 kilo afgevallen. Maar ondertussen heb ik alles er weer bij. Hoewel ik weet dat dit slecht is, valt het me zwaar om weer af te vallen. Ik wil graag het sporten weer oppakken, maar met de betablokkers is dat wel lastig.
Je wilt gewoon verder. Maar ik realiseer me ook dat ik er niet slecht mee weggekomen ben.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website VrouwenHart.nl?
Herkenning, in mijn omgeving heb ik niemand die dit ook heeft meegemaakt. Nu merk ik hoeveel vrouwen hetzelfde meemaken, hoewel het in vele gevallen gaat om veel ergere problemen.
Tekst: Carola / Annemiek Hutten
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een antwoord