“Toen ik daar zo op de hartafdeling lag, realiseerde ik me dat ik de weken daarvóór best wel wat rare dingen had gevoeld, die ik zo’n beetje had weggeredeneerd.”
Annemiek is 52, getrouwd en heeft twee dochters van 16 en 18. Ze werkt voor een organisatie die alle verkeersonderwijs in de gemeente Amsterdam verzorgt. Annemiek ontwikkelt digitale verkeerslessen voor individuele basisscholen. Ze werkt ruim 10 jaar bij deze organisatie.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
In december 2016 heb ik een hartinfarct gehad. Dat kwam nogal onverwachts, want ik was superfit. Daarvoor moet ik eerst iets vertellen over het jaar dat daaraan voorafging.
In 2015 kreeg ik aanvallen van maagpijn. Ik was daarvoor naar de huisarts gegaan, en kreeg maagzuurremmers. Na een paar maanden kreeg ik ook een gastroscopie. Daar kwam eigenlijk niets uit. Dat vond ik wel raar, want die pijnaanvallen waren echt hevig; op een schaal van 0 tot 10 zou ik ze een 10 geven.
Na die gastroscopie vond ik dat veel gezonder moest gaan leven. Ik was best actief, maar ik had gewoon overgewicht. Ik had het gevoel dat die maagpijn een beetje mijn eigen schuld was. Ik slikte ook al medicijnen voor een te hoge bloeddruk. In mijn familie komen veel hart- en vaatziekten voor. Als ik ooit een hartaanval zou krijgen, zoals mijn vader en verschillende familieleden al was overkomen, dan moest ik het in ieder geval overleven.
In de eerste week van 2016 begon ik met gezond eten, en ik ging vier keer per week naar de sportschool. Binnen een half jaar was ik 15 kilo afgevallen. Ik was al behoorlijk op mijn streefgewicht, maar bleef dat gezonde leven volhouden.
In december 2016 werd ik wakker met een aanval van maagpijn. Maar deze maagpijn zat iets hoger dan anders: rond mijn borstbeen, en uitstralend naar mijn schouderbladen. En in tegenstelling tot die eerdere pijnaanvallen trok hij niet na een tijdje weg.
Na een paar uur belde ik daarom met de huisarts. Die vroeg of ik even langs kon komen in de praktijk. Tja, eigenlijk was ik niet in staat om zelf naar de praktijk te gaan. Mijn man bracht mij met de auto, waarbij ik schuin in de auto hing, want zitten ging niet.
Ik werd geholpen door een huisarts in opleiding. Hij vermoedde dat het mijn hart weleens zou kunnen zijn, en liet mij opnemen in het Alrijne Ziekenhuis in Leiden. Daar vermoedden ze dat het een hartinfarct was, en ik werd met spoed overgebracht naar het LUMC voor een hartkatheterisatie. Er werden geen verstoppingen gezien. Daarom werd ik weer teruggebracht naar het Alrijne. Drie ambulanceritjes op één dag.
Daarna heb ik vijf dagen in het ziekenhuis gelegen, waar ik verschillende onderzoeken heb gehad. Er werd eigenlijk niet gevonden wat het infarct veroorzaakt had. Het waren nogal a-typische klachten, werd er gezegd.
Toen ik daar zo op de hartafdeling lag, realiseerde ik me dat ik de weken daarvóór best wel wat rare dingen had gevoeld, die ik zo’n beetje had weggeredeneerd. Ik had heel veel hartkloppingen gehad, die ik aan de overgang had toegeschreven. En als ik ’s avonds op mijn linkerzij in bed lag te lezen, had ik een rare pijn in mijn borst gevoeld. Ik dacht dat mijn matras niet meer goed was, heb de schuifjes van mijn boxspring-lattenbodem wat verschoven en ging op mijn rechterzij liggen lezen.
En op de sportschool waar ik toen sportte, wordt op sommige apparaten je hartslag gemeten. Ik had al een paar keer hele afwijkende waardes voorbij zien komen. Nou zijn die metingen niet altijd zo betrouwbaar, maar raar was het wel.
Welke behandeling(en) heb je daarna ondergaan?
Na mijn ziekenhuisopname werd ik naar huis gestuurd met een cocktail aan medicijnen. Ik kreeg ook hartrevalidatie. Maar bij de hartrevalidatie voelde ik me een beetje een vreemde eend in de bijt. Niet alleen door mijn leeftijd, maar ook door mijn conditie. Al vóór het revalideren was ik weer met wandelen en fietsen begonnen. En mijn conditie was alweer vrij snel vooruit gegaan. Tijdens de revalidatie stond er een keer een meneer naast me te kijken toen ik op de crosstrainer stond. “Heb jij het echt wel aan je hart?” vroeg hij.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?
Ik begin steeds meer te vermoeden dat mijn ‘maagprobleem’ in feite een hartprobleem is geweest. En ik vind het best onverdraaglijk dat ik anderhalf jaar lang behandeld ben met maagzuurremmers en een gastroscopie heb gehad (de akeligste behandeling die ik ooit heb ondergaan), terwijl er zich eigenlijk een hartprobleem aan het ontwikkelen was.
Ik was al onder behandeling voor een hoge bloeddruk. En ik had ook al bij de huisarts aangegeven dat hart- en vaatziekten bij ons in de familie zitten. Achteraf denk ik dat die eerder aan een hartprobleem had moeten denken.
In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?
Ik slikte al medicijnen voor hoge bloeddruk, schildklier en dus die maagzuurremmers. Daar zijn nog wat medicijnen bijgekomen. In het eerste jaar na mijn hartinfarct slikte ik ook bètablokkers. Daar werd ik wel erg door beperkt; ik had simpelweg minder uren in een dag. Na een jaar mocht ik daar gelukkig mee stoppen.
Het eerste jaar na mijn hartinfarct voelde ik me wel raar. Ik had veel last van hartritmestoornissen, waar ik erg nerveus van werd. Ik voelde ook vaak een soort strakke band om mijn borst. En ook psychologisch was er iets veranderd. Ik had het gevoel dat ik een sticker op mijn voorhoofd had waarop stond: Ik ben iemand die een hartinfarct heeft gehad.
Nu voelt het wat meer als iets dat bij mij hoort. Vergeleken met veel lotgenoten mag ik zeker niet klagen. Ik heb niet veel schade aan het infarct overgehouden. Ik sport weer twee keer per week (al is dat wel minder dan ik deed). Ik was al heel actief, en ben dat nog steeds.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website VrouwenHart.nl?
De facebookgroep is een groep waar ik zelf behoefte aan had na mijn hartinfarct. Ik was toen erg op zoek naar mensen die ervaring hadden met al die medicijnen die ik slikte, en alle rare verschijnselen die ik voelde. Er waren toen wel groepen voor hartpatiënten, maar die gingen niet specifiek over het vrouwenhart. Ik ben blij dat zo’n groep er nu wel is.
Van de website verwacht ik dat deze informatief wordt voor patiënten, maar ook voor artsen en niet-patiënten. Ik hoop dat de persoonlijke verhalen meer inzicht geven in hoe hartproblemen zich bij vrouwen openbaren, zodat er eerder de juiste stappen gezet kunnen worden. Verder verwacht ik dat er informatie te vinden is over nieuwe medische ontwikkelingen.
Tekst: Anne / Annemiek Hutten
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een antwoord