Jacq is ongehuwd en heeft geen kinderen. Zijn hartinfarct kreeg hij op 31 januari 2019 (hij was toen 58 jaar oud). Jacq is trompettist bij het Gelders Orkest (nu heet dit orkest Phion, Philharmonie Oost Nederland), werkt als docent aan een muziekschool in Venlo, genaamd Kunstencentrum Venlo en is docent trompet aan het conservatorium in Tilburg, AMPA (Academy of Music and Performing Arts). Tot aan zijn infarct was Jacq nog actief in vele andere werkzaamheden zoals jureren, interim dirigeren, workshops en masterclasses geven en ook nog eens veel solistisch optreden. Dit is zijn verhaal over SCAD bij mannen, een nog niet erg bekend fenomeen.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
Naast mijn vele werkzaamheden, 100% loondienst en veel werk in mijn eenmanszaak als ZZP-er was ik voorzitter van de ondernemingsraad van het Kunstencentrum in Venlo. Daar werd in 2014 het plan gepresenteerd om alle werknemers in loondienst te ontslaan en als ZZP-er terug te nemen. Ik heb me daar als voorzitter van de Ondernemingsraad fel tegen verzet en we hebben uiteindelijk in 2015 dit geschil gewonnen. Het plan ging niet door en er vielen geen ontslagen. Echter in maart 2015 overleed mijn moeder. Deze stressvolle periodes en emotionele spanningen leidden tot hogere bloeddruk die ik niet onder ogen wilde zien. Ik dacht: “och ja, de huisarts zal me wel weer geruststellend naar huis sturen”.
Bij het orkest was ook veel spanning vanwege de plannen van een fusie (de orkesten van Arnhem en Enschede moesten samengaan). Dit leverde ook weer stress op vanwege meer reizen. Al met al voelde ik ‘s nachts af en toe steken bij mijn borstbeen opkomen, en pijn bij mijn kaken. Als ik dan rechtop ging zitten met mijn armen in de lucht ging de pijn na ongeveer 10 minuten wel over. Deze nachtelijke pijnen kwamen echter vaker en langduriger terug. Ik ging er helaas niet mee naar de dokter, omdat ik dacht dat het wel van de stress zou komen. Na verloop van tijd deden deze symptomen zich ook overdag voor.
Ik dacht: “och ja, de huisarts zal me wel weer geruststellend naar huis sturen”.
Begin januari 2019 had ik een paar stressvolle dagen achter elkaar. Het optreden als solist bij soloconcerten en uitvaarten levert een musicus een behoorlijke dosis adrenaline op. Ook de concerten bij mijn orkest kosten een musicus behoorlijk wat spanning. Veel hormonen en hoge bloeddruk werden mij fataal.
Op 31 januari 2019 hadden we een concert in Doetinchem. Na de pauze stond het Concert voor Orkest van Bela Bartok op het programma, met daarin enkele belangrijke solo’s voor mij. Echter tegen het einde van het stuk, in het vierde, laatste deel werd ik duizelig en (koud) zweterig. Ik kon niet meer normaal ademen, laat staan een krachtige noot spelen. Gelukkig had mijn collega dat in de gaten, nam mijn trompet uit mijn handen en liep met mij van het podium af. Het orkest speelde gewoon door en merkte verder niet veel van het voorval. De volle zaal met publiek heeft uiteraard wel kunnen zien wat er gebeurde. Het bizarre is, dat ik bij voorgaande concerten vaker moest denken aan het feit dat dit zou kunnen gebeuren.
Dankzij het snelle handelen van mijn collega en het onmiddellijk ingrijpen van de orkestinspectie, was er zeer snel een ambulance, die vervolgens met hoge snelheid naar Arnhem reed. Aldaar lag ik ook binnen afzienbare tijd (nog steeds in rokkostuum) op de operatietafel.
De dienstdoende cardioloog vroeg nog nieuwsgierig naar mijn vreemde outfit. Ik vertelde hem over mijn optreden in Doetinchem, dat ik trompettist was en over het concertwerk van Bartok. Hij zou er bij thuiskomst eens naar gaan luisteren. Gedurende de katheterisatie sprak de cardioloog over schone bloedvaten en een typisch vrouwenhart, klein en met veel kronkelende bloedvaten. Dotteren en een stent zetten was niet van toepassing. “Wat is er dan aan de hand?” vroeg ik. Vanaf dat moment kreeg ik te maken met het fenomeen SCAD (spontaneous coronary artery dissection). Een hartprobleem dat vaak bij vrouwen voorkomt en zelden bij mannen.
Nog steeds in rokkostuum lag ik op de operatietafel.
Welke behandeling(en) heb je daarna ondergaan, heb je nog en wat moet je nog ondergaan?
Medicatie was de enige oplossing. Ik lag vijf dagen op de hartbewaking. Gelukkig wel alleen op een kamertje. Aangezien ik op dit moment geen klachten meer heb heeft mijn cardioloog mij ontslagen als patiënt en de medicatie besproken en verminderd.
Een extreem gênant moment was toen ik de eerste nacht naar het toilet moest. Met alle kabels aan mijn lijf ging dat niet. Er werd een grote zilveren schaal onder mijn billen geschoven waarin ik mijn behoefte kon doen. Inmiddels weet ik dat dit heel normaal is bij de verpleegkundigen. Het was voor mij de allereerste keer in een ziekenhuis.
In Arnhem kwam er elke dag een andere cardioloog controleren met wie ik vervolgens een kort gesprek kon houden. Deze korte gesprekken waren zeer belangrijk voor mij, en soms ook geruststellend voor de honderden vragen die door mijn hoofd vlogen. Vooral of het losgescheurde vlies aan de binnenkant van mijn kransslagader was ontstaan door de druk van het trompetspelen. Nee, dat zeker niet, wel door de hoge bloeddruk in combinatie met veel stresshormonen. Ik vroeg ook naar het genezingsproces. Binnen 8 tot 10 weken zou het losgescheurde vlies weer tegen de binnenwand aangegroeid zijn en zou er een normale doorbloeding kunnen plaatsvinden. Echter de medicatie zou blijven.
Vanaf dat moment kreeg ik te maken met het fenomeen SCAD. Een hartprobleem dat vaak bij vrouwen voorkomt, en zelden bij mannen.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus genomen werd?
Het behandelproces verliep heel goed, althans in Arnhem. Aangezien ik in Venlo woon zou ik na een week naar Venlo mogen. Gewoon naar huis. De cardiologieafdeling van het Viecuri ziekenhuis zou het overnemen en ik kon met de revalidatie beginnen. Vanwege de overdracht duurde dit echter langer dan normaal. Pas na 2 a 3 weken kon ik met revalideren beginnen.
Ik koos voor fysieke en psychische revalidatie. En maar goed dat ik beide koos. Fysiek kreeg ik weer snel genoeg vertrouwen om zelfstandig te gaan sporten en vooral het leren luisteren naar je lichaam was een belangrijk item. De medisch psycholoog heeft mij zeer goed geholpen om trauma’s weg te werken. Concertzaal, podium, trompet, orkest en ook het muziekstuk van Bartok werden door hun hulp geen trauma voor mij.
In hoeverre is je leven nu veranderd door je hartprobleem?
De hartschade was minimaal. De pompkracht is weer 60% en daarmee ben ik na enkele maanden gewoon gaan werken. Mijn banen in loondienst, het orkest, de muziekschool en het conservatorium vervul ik weer met veel liefde. De klusjes als ZZP-er in mijn eenmanszaak heb ik opgegeven. En gelukkig maar, het blijkt vooral nu met de coronapandemie een lastige situatie te zijn. Mentaal probeer ik me ook minder druk te maken om de (in mijn ogen) onrechtvaardigheid die er in de maatschappij ontstaat, de scheefgroei tussen werkvloer en management. Maar het blijft moeilijk als kalmte niet in het karakter zit. De medicatie, vooral de bètablokker zorgt wel voor meer kalmte, maar zorgt er ook voor dat ik in de avond best wel moe ben. Dit moet ik wel managen omdat ik als musicus regelmatig in de avonden concerten geef.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep SCAD, vrouwenhart en de website vrouwenhart.nl?
Van de SCAD facebookgroep heb ik heel veel geleerd. Vooral de informatie die ik nodig had aan het begin, een jaar na het infarct. Ook de vele verhalen van anderen gaven mij veel steun, geruststelling en hoop. Ik kan me zelf vaak vinden in de verhalen van anderen en zou de angst graag wegnemen bij mijn lotgenoten. Maar ik begrijp ook uit de verhalen dat de ernst van de infarcten heel divers kan zijn en dat het verwerkingsproces heel persoonlijk is. Ik hoop dat iedereen die dit heeft meegemaakt er uiteindelijk met een gerust hart mee kan verder leven.
SCAD bij mannen is een onderbelichte aandoening, ook al komt deze niet vaak voor.
Tekst: Jacq / Rolien van Hooff-Hoogers
Alle columns, interviews en andere redactionele artikelen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Wil je meer weten over VrouwenHart? Volg ons dan op facebook, Instagram, Linkedin of twitter.
Heb je zelf een vrouwenhartprobleem en ben je op zoek naar lotgenoten? Sluit je dan aan bij onze facebookgroepen.
Geef een reactie