“Ik neem afscheid, ze worden boos. Nee! Geen afscheid, onze oudste dochter is er niet en die gaat notabene trouwen in mei, nee geen afscheid, vechten, ik kan het, ik doe mijn hele leven niet anders.”
Monique is zeldzaam goed in vechten, schouders eronder en door en er met name voor zorgen dat anderen het goed hebben of haar goed vinden. Zij hield zich groot voor haar man, werkte meer dan 40 uur en was doodmoe. Haar klachten probeerde ze te verminderen met poeders. Tot die wintersportvakantie met het hele gezin; tijdens een ski-afdaling ging het helemaal mis.
25 jaar getrouwd, bijna mijn 50ste verjaardag en onze oudste dochter gaat trouwen in 2015. Het zou een feestelijk jaar worden.
De start is een wintersportvakantie met ons hele gezin i.v.m. onze 25-jarige bruiloft. Boven op de berg in een prachtig hotel. We gaan de laatste dag ook nog even skiën, en de materialen inleveren. Die ene stomme afdaling, waar ik de hele vakantie met angst af ging, lukt nu super goed, wat ben ik trots en wat jubel ik. Snel verder skiën naar mijn man, die altijd lief ergens op mij wacht. Ik deel mijn succes en dan gaat het midden op de piste mis….
Ik voel me niet lekker, probeer mijn ademhaling te regelen, het lukt niet. Een man schiet ons te hulp, ik wil naar het restaurantje dichtbij, even liggen. Tussen de twee mannen in loop ik zelf naar de deur, even voel ik me wegzakken, heel even maar. Binnen zoek ik een rustige plek en ga op de grond liggen. De arts wordt opgeroepen, hij twijfelt aan zijn apparatuur, want die geeft aan dat ik een hele zware hartaanval heb, maar dat kan niet zoals ik erbij lig. Toch wordt besloten de helikopter te laten komen om me naar een ziekenhuis te vervoeren. Mijn keel wordt steeds verder dichtgeknepen en mijn kaken worden heel stram. Mijn man, jongste dochter en haar vriend staan bij me. Ik probeer nog allerlei zaken te regelen, ik word steeds zwakker. Er komt zelf een moment dat ik besef dat ik het niet ga redden. Ik neem afscheid, ze worden boos. Nee! Geen afscheid, onze oudste dochter is er niet en die gaat notabene trouwen in mei, nee geen afscheid, vechten, ik kan het, ik doe mijn hele leven niet anders!
In no time ben ik in het ziekenhuis, scans, onderzoeken, bloedafname, hartkatheterisatie. Er is een sneeuwstorm, mijn gezin kan niet met de auto naar het ziekenhuis in Feldkirch, ze moeten wachten tot de volgende dag.
Het blijkt dat mijn rechter kransslagader is getroffen door een SCAD, een flinke, spiraalvormige, van boven tot onder. Er worden 4 stents geplaatst. In het Duits proberen de artsen me uit te leggen wat er aan de hand is, en dat ik, zodra ik pijn op de borst krijg, op de rode knop moet drukken. Helaas, ‘s nachts moet ik dat inderdaad doen.
Of ze mijn man moeten bellen? Nee, hoeft niet, laat hem maar slapen. Hij hoort het morgen wel.
De wand van de kransslagader drukt zich opnieuw naar binnen, de 4 stents hebben het niet gehouden. Weer een hartaanval, ze hebben me met reanimeren weer teruggebracht. Vijf stents erbij.
Ik had geen idee dat het zo ernstig was en mijn overlevingskans klein. De volgende ochtend (zaterdag) staat mijn gezin naast mijn bed, ze worden ingelicht, ze schrikken. Ik voel me schuldig. Ook wordt er verteld, dat wanneer er nu weer iets gebeurt, het heel moeilijk gaat worden om nog iets te doen.
Onze oudste dochter rijdt met onze schoonzonen naar Nederland, ze heeft daar de grote taak om onze familie “op te vangen”. Mijn man en jongste dochter blijven bij mij.
Zondag slaat het noodlot opnieuw toe. Er wordt een heel “bijzondere” cardioloog ingevlogen en na een derde hartaanval en 2 stents erbij lig ik weer in mijn bed. Het gaat slecht. Telefonisch neem ik afscheid van mijn vader en tweelingbroer. Hij wordt boos! En ik vecht, en vecht.
Mijn man en jongste dochter blijven iedere dag komen. Alle dierbaren hebben foto’s opgestuurd, die hangen tegenover mijn bed. Ik ben een zeldzaam geval zeggen de doktoren in Oostenrijk.
Ja, ik ben zeldzaam, zeldzaam goed in vechten, schouders eronder en door en er met name voor zorgen dat anderen het goed hebben of mij goed vinden.
In 2014 zag het ernaar uit dat mijn man in de bijstand zou komen, hij leed daar ontzettend onder, ik hield me sterk, voor hem! Op het werk zaten ze in nood, ik bood aan meer te gaan werken, zat over de 40 uur per week, ging thuis door. Ik was doodmoe. Pijn aan m’n linkerborst. Migraine-achtige hoofdpijnen, die al zeker een jaar een paar keer per week terug kwamen. En maar poeders innemen! De enorme pijn tussen m’n schouderbladen weet ik aan de stress. De andere “kwaaltjes“ op de overgang. Ook mijn emotionele stress schoot omhoog, mijn man had inmiddels werk, de ontlading kwam op die manier bij mij. Toen de leuke wintersportvakantie in januari 2015; een moeilijke helling die laatste dag ging mij fantastisch af op de ski’s. De adrenaline piekte omhoog en de binnenwand van de kransslagader kon de druk niet meer aan…
Na 10 dagen ben ik met de ambulance naar Nederland, naar huis, gebracht. Na een week heb ik samen met mijn tweelingbroer onze 50ste verjaardag gevierd. Als een gek ben ik begonnen met revalideren, hierna 3x sporten in de week. De bruiloft van onze dochter was geweldig mooi. Ik straalde als moeder van de bruid. En wat waren we dankbaar dat we dit allemaal samen mee mochten maken. Binnen een jaar was ik weer aan het werk. Wat goed van mij!
Nu ik dit schrijf is het bijna 5 jaar geleden.
Een maand geleden zijn er in het Erasmus stents in stents bijgezet. De “oude” stents hadden enorm veel littekenweefsel gevormd, waardoor mijn kransslagader op diverse punten enorm vernauwd was. Van de twee grote vertakkingen van de kransslagader is er eentje hierdoor helemaal afgesloten. Daar kun je mee leven. Ik heb geleerd om goed naar de signalen van mijn lichaam te luisteren. Ik ben heel bewust aan het leren om lief te zijn voor mezelf, mijn rustmomenten te pakken.
Inmiddels heb ik heel veel gelezen over SCAD en over het vrouwenhart. In mijn omgeving kan ik niet vaak genoeg waarschuwen en mensen wijzen op symptomen.
Maar het belangrijkste blijft dat ik er voor mezelf moet zijn, en dat is moeilijk.
De angst is groter geworden. Het vertrouwen in mijn lichaam is kwijt.
Ik voel me schuldig naar mijn lieve familie, wat doe ik ze steeds aan.
Maar hé zeg, ik heb een tweede kans gekregen! Ik moet houden van mezelf!
Zal ik het ooit leren…
Tekst: Monique / Cecile de Wissel
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een antwoord