• Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst
  • VrouwenHart nieuws
  • Home
  • Categorieën
    • SCAD
    • Coronaire Vaatdisfunctie
    • Hartritmestoornis
    • VrouwenHart Professionals
    • VrouwenHart Cardiologen
    • Zwangerschap
    • Hartfalen
    • Kalender
  • Wie zijn wij?
  • VrouwenHart verhalen
  • Contact

Vrouwenhart

Alle informatie over het vrouwenhart in een oogopslag. We delen hier onze ervaringen maar ook onze kennis die we hebben opgedaan en nog dagelijks opdoen ten gevolge van hartproblemen. Onwetendheid kan een levensgroot gevaar betekenen voor vrouwen met hartproblemen. Wij zijn geen artsen maar evaringsdeskundigen en zo dient wat we hier plaatsen ook gelezen te worden.

Home » SCAD » Het SCAD-verhaal van Monique

Het SCAD-verhaal van Monique

6 januari 2020 door Cecile de Wissel Reageer

“Ik neem afscheid, ze worden boos. Nee! Geen afscheid, onze oudste dochter is er niet en die gaat notabene trouwen in mei, nee geen afscheid, vechten, ik kan het, ik doe mijn hele leven niet anders.”

Monique is zeldzaam goed in vechten, schouders eronder en door en er met name voor zorgen dat anderen het goed hebben of haar goed vinden. Zij hield zich groot voor haar man, werkte meer dan 40 uur en was doodmoe. Haar klachten probeerde ze te verminderen met poeders. Tot die wintersportvakantie met het hele gezin; tijdens een ski-afdaling ging het helemaal mis.

25 jaar getrouwd, bijna mijn 50ste verjaardag en onze oudste dochter gaat trouwen in 2015. Het zou een feestelijk jaar worden.
De start is een wintersportvakantie met ons hele gezin i.v.m. onze 25-jarige bruiloft. Boven op de berg in een prachtig hotel. We gaan de laatste dag ook nog even skiën, en de materialen inleveren. Die ene stomme afdaling, waar ik de hele vakantie met angst af ging, lukt nu super goed, wat ben ik trots en wat jubel ik. Snel verder skiën naar mijn man, die altijd lief ergens op mij wacht. Ik deel mijn succes en dan gaat het midden op de piste mis….
Ik voel me niet lekker, probeer mijn ademhaling te regelen, het lukt niet. Een man schiet ons te hulp, ik wil naar het restaurantje dichtbij, even liggen. Tussen de twee mannen in loop ik zelf naar de deur, even voel ik me wegzakken, heel even maar. Binnen zoek ik een rustige plek en ga op de grond liggen. De arts wordt opgeroepen, hij twijfelt aan zijn apparatuur, want die geeft aan dat ik een hele zware hartaanval heb, maar dat kan niet zoals ik erbij lig. Toch wordt besloten de helikopter te laten komen om me naar een ziekenhuis te vervoeren. Mijn keel wordt steeds verder dichtgeknepen en mijn kaken worden heel stram. Mijn man, jongste dochter en haar vriend staan bij me. Ik probeer nog allerlei zaken te regelen, ik word steeds zwakker. Er komt zelf een moment dat ik besef dat ik het niet ga redden. Ik neem afscheid, ze worden boos. Nee! Geen afscheid, onze oudste dochter is er niet en die gaat notabene trouwen in mei, nee geen afscheid, vechten, ik kan het, ik doe mijn hele leven niet anders!
In no time ben ik in het ziekenhuis, scans, onderzoeken, bloedafname, hartkatheterisatie. Er is een sneeuwstorm, mijn gezin kan niet met de auto naar het ziekenhuis in Feldkirch, ze moeten wachten tot de volgende dag.

Het blijkt dat mijn rechter kransslagader is getroffen door een SCAD, een flinke, spiraalvormige, van boven tot onder. Er worden 4 stents geplaatst. In het Duits proberen de artsen me uit te leggen wat er aan de hand is, en dat ik, zodra ik pijn op de borst krijg, op de rode knop moet drukken. Helaas, ‘s nachts moet ik dat inderdaad doen.
Of ze mijn man moeten bellen? Nee, hoeft niet, laat hem maar slapen. Hij hoort het morgen wel.
De wand van de kransslagader drukt zich opnieuw naar binnen, de 4 stents hebben het niet gehouden. Weer een hartaanval, ze hebben me met reanimeren weer teruggebracht. Vijf stents erbij.
Ik had geen idee dat het zo ernstig was en mijn overlevingskans klein. De volgende ochtend (zaterdag) staat mijn gezin naast mijn bed, ze worden ingelicht, ze schrikken. Ik voel me schuldig. Ook wordt er verteld, dat wanneer er nu weer iets gebeurt, het heel moeilijk gaat worden om nog iets te doen.
Onze oudste dochter rijdt met onze schoonzonen naar Nederland, ze heeft daar de grote taak om onze familie “op te vangen”. Mijn man en jongste dochter blijven bij mij.
Zondag slaat het noodlot opnieuw toe. Er wordt een heel “bijzondere” cardioloog ingevlogen en na een derde hartaanval en 2 stents erbij lig ik weer in mijn bed. Het gaat slecht. Telefonisch neem ik afscheid van mijn vader en tweelingbroer. Hij wordt boos! En ik vecht, en vecht.
Mijn man en jongste dochter blijven iedere dag komen. Alle dierbaren hebben foto’s opgestuurd, die hangen tegenover mijn bed. Ik ben een zeldzaam geval zeggen de doktoren in Oostenrijk.

Ja, ik ben zeldzaam, zeldzaam goed in vechten, schouders eronder en door en er met name voor zorgen dat anderen het goed hebben of mij goed vinden.
In 2014 zag het ernaar uit dat mijn man in de bijstand zou komen, hij leed daar ontzettend onder, ik hield me sterk, voor hem! Op het werk zaten ze in nood, ik bood aan meer te gaan werken, zat over de 40 uur per week, ging thuis door. Ik was doodmoe. Pijn aan m’n linkerborst. Migraine-achtige hoofdpijnen, die al zeker een jaar een paar keer per week terug kwamen. En maar poeders innemen! De enorme pijn tussen m’n schouderbladen weet ik aan de stress. De andere “kwaaltjes“ op de overgang. Ook mijn emotionele stress schoot omhoog, mijn man had inmiddels werk, de ontlading kwam op die manier bij mij. Toen de leuke wintersportvakantie in januari 2015; een moeilijke helling die laatste dag ging mij fantastisch af op de ski’s. De adrenaline piekte omhoog en de binnenwand van de kransslagader kon de druk niet meer aan…

Na 10 dagen ben ik met de ambulance naar Nederland, naar huis, gebracht. Na een week heb ik samen met mijn tweelingbroer onze 50ste verjaardag gevierd. Als een gek ben ik begonnen met revalideren, hierna 3x sporten in de week. De bruiloft van onze dochter was geweldig mooi. Ik straalde als moeder van de bruid. En wat waren we dankbaar dat we dit allemaal samen mee mochten maken. Binnen een jaar was ik weer aan het werk. Wat goed van mij!

Nu ik dit schrijf is het bijna 5 jaar geleden.
Een maand geleden zijn er in het Erasmus stents in stents bijgezet. De “oude” stents hadden enorm veel littekenweefsel gevormd, waardoor mijn kransslagader op diverse punten enorm vernauwd was. Van de twee grote vertakkingen van de kransslagader is er eentje hierdoor helemaal afgesloten. Daar kun je mee leven. Ik heb geleerd om goed naar de signalen van mijn lichaam te luisteren. Ik ben heel bewust aan het leren om lief te zijn voor mezelf, mijn rustmomenten te pakken.
Inmiddels heb ik heel veel gelezen over SCAD en over het vrouwenhart. In mijn omgeving kan ik niet vaak genoeg waarschuwen en mensen wijzen op symptomen.
Maar het belangrijkste blijft dat ik er voor mezelf moet zijn, en dat is moeilijk.
De angst is groter geworden. Het vertrouwen in mijn lichaam is kwijt.
Ik voel me schuldig naar mijn lieve familie, wat doe ik ze steeds aan.
Maar hé zeg, ik heb een tweede kans gekregen! Ik moet houden van mezelf!
Zal ik het ooit leren…

Tekst: Monique / Cecile de Wissel

Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.

Categorie: SCAD Tags: benauwdheid, hartinfarct, pijn in kaak, Pijn op de borst, SCAD, Stent

Zoeken op deze site

Lees Interacties

Geef een antwoord Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Primaire Sidebar

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

We houden je op de hoogte van de laatste berichten

Dit e-mailadres zal uitsluitend gebruikt worden voor de nieuwsbrief van VrouwenHart.nl.

Volg ons op Social Media

Vrouwenhartverhalen

Het VrouwenHart verhaal van Carola (51)

“Toen die ambulance kwam, zei ik: ‘Nou, ik ga niet op een brancard hoor, ik loop er wel naartoe.’ Het leek mij allemaal erg overdreven.” Carola is 51 jaar, getrouwd en heeft 2 kinderen van 19 en bijna 18 jaar. Ze werkt als medewerkster Front Office bij een woningcorporatie. Hoe werd duidelijk dat je een […]

Het VrouwenHart verhaal van Marianne (57)

“Je kunt nog een heel goed leven hebben als je bereid bent om je leven helemaal om te gooien.” Marianne is 57 en getrouwd. Zij en haar man hebben drie volwassen dochters (inmiddels met aanhang) die hen de afgelopen jaren opa en oma hebben gemaakt van drie kleinzoons en één kleindochter. Marianne heeft jarenlang als […]

More Posts from this Taxonomy

Footer

Zoeken op deze website

Of zoeken op categorie

  • Coronaire Vaatdysfunctie
  • Hartfalen
  • Hartritmestoornis
  • Kalender
  • Onderzoek
  • SCAD
  • Sticky
  • VrouwenHart nieuws
  • VrouwenHart Professionals
    • VrouwenHart Cardiologen
  • VrouwenHart verhalen
  • Wie zijn wij :
  • Zwangerschap

Recente berichten

  • VrouwenHart interview met Dr. Martijn Meuwissen: De interventiecardiologie zal de spil blijven in diagnose en therapie 21 maart 2023
  • VrouwenHart blogt: En waar zijn we dan zo druk mee? 15 maart 2023
  • HARTstikke bewust 7 maart 2023
  • Karishma Ramlakhan promoveert aan de Erasmus Universiteit met haar onderzoek naar de relatie tussen zwangerschap en hartziekten 6 december 2022
  • Stichting VrouwenHart blikt terug op 2022 en kijkt uit naar 2023 5 december 2022
  • VrouwenHart blogt: Op zoek naar een goede cardioloog 29 november 2022

Vrouwenhart.nl is een initiatief om alle informatie over het vrouwenhart in een oogopslag beschikbaar te maken. We delen hier onze ervaringen maar ook onze kennis die we hebben opgedaan en nog dagelijks opdoen ten gevolge van hartproblemen.

Onwetendheid kan een levensgroot gevaar betekenen voor vrouwen met hartproblemen. Wij zijn geen artsen maar ervaringsdeskundigen en zo dient wat we hier plaatsen ook gelezen te worden.

Vrouwenhart is als Stichting ingeschreven onder KvK nummer 80483852 en RSIN861697764.

Rekeningnr NL 70 RABO 0363 3283 00 t.n.v. Stichting VrouwenHart

  • Stichting Vrouwenhart
  • Statuten van Stichting Vrouwenhart
  • Privacybeleid

Copyright © 2023 · Vrouwenhart.nl · Beheerd door Werkend Webdesign