“Mijn vriend had gelijk door dat het foute boel was. Ik reageerde niet meer, ademde niet meer en liet alles lopen. Hij riep om hulp, maar er was niemand in de buurt.”
Jannet krijgt vanuit het niets een hartstilstand. Gelukkig weet haar vriend, met behulp van de centralist van 112 en een buurtgenoot met een AED, haar hart weer op gang te krijgen. Tijdens de hartkatheterisatie blijkt Jannet een SCAD te hebben. Uit voorzorg houden ze haar 24 uur in slaap op de Intensive Care.
Het was 15 juli 2018 en een bloedhete zondag. Samen met mijn vriend childe ik op het dakterras toen ik vanuit het niets neer viel en het “niet meer deed”. Mijn vriend had gelijk door dat het foute boel was. Ik reageerde niet meer, ademde niet meer en liet alles lopen. Hij riep om hulp, maar er was niemand in de buurt. Hij belde 112 en bleef gelukkig rustig. De centralist vertelde hem dat hij moest gaan reanimeren. Dat had mijn vriend nog nooit gedaan, maar de dame aan de telefoon heeft hem daar goed in bijgestaan. Tijdens het reanimeren begon ik te braken. Intussen stond er beneden een vrouw uit de buurt met een AED. Hij vond het moeilijk mij op het dakterras achter te laten om de voordeur open te maken, maar heeft dat toch gedaan. De vrouw nam de reanimatie over en met een paar klappen kwam mijn hart weer op gang. Inmiddels arriveerde ook; politie, brandweer, ambulance en de traumahelikopter. Het ambulancepersoneel nam de zorg over van mijn vriend en de vrouw. Zij werden daarbij geassisteerd door het team van de traumahelikopter.
Met gillende sirenes bracht de ambulance mij naar het UMC Amsterdam locatie AMC. Daar ben ik gelijk naar de hartkatheterisatiekamer afgevoerd. Tijdens de hartkatherisatie ontdekte de interventiecardioloog een scheur in de kransslagader. De cardioloog vertelde dat ik een SCAD had gehad. Hij heeft geen stent geplaatst, omdat hij bang was dat de dissectie dan verder zou scheuren. Ze hielden me uit voorzorg 24 uur in slaap op de intensive care. Maar ‘s avonds ging het weer fout en stopte mijn hart. In allerijl hebben ze me opnieuw moeten reanimeren. Dat was even heel spannend voor iedereen om me heen. Het kon 2 kanten opgaan. Maar gelukkig….. de goede!
Toen ik stabiel was op de IC, werd ik wakker gemaakt en kwam snel weer bij. Na 3 dagen ben ik overgebracht naar het Slotervaart ziekenhuis. Vanaf daar kan ik me eigenlijk pas weer dingen herinneren. De rest ben ik kwijt. Maar als dat het enige is!
Ik ben een ongelofelijke bofkont. Mijn vriend was bij mij op het moment dat ik een hartstilstand kreeg en hij heeft adequaat gehandeld. Dat had ook anders kunnen aflopen.
Ik ben er zonder “kleerscheuren” vanaf gekomen. Wel met dagelijks een handje vol medicijnen en elk half jaar controle bij de cardioloog. Het was gewoon pech en geen erfelijke afwijking of FMD, weet ik nu.
Voor mijn vriend was mijn hartstilstand een zeer heftige gebeurtenis. Gelukkig heeft hij een half jaar daarna, hierover kunnen praten met de desbetreffende centralist van 112.
Tekst: Jannet / Cecile de Wissel
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een antwoord