Dichters en politici weten al lang dat harten en geesten verbonden zijn. Nu hebben neurowetenschappers en cardiologen in een studie die deze maand in The European Heart Journal werd gepubliceerd, opnieuw laten zien dat de connectie meer dan metaforisch is. Het blijkt dat mensen die lijden aan een zeldzame, ernstige aandoening die bekendstaat als “broken-heart syndrome”, het gebroken hart syndroom, hersenen hebben die anders werken dan die van gezonde mensen, wat suggereert dat wat in het hoofd gebeurt, het hart kan schaden.
De aandoening, medisch bekend als Takotsubo-syndroom, volgt meestal de ervaring van extreme stress, zoals die zich voelde na het verlies van een geliefde. Het wordt gekenmerkt door een abrupte verzwakking en uitpuilende kracht van het hart, totdat het begint te lijken op een Japanse octopusval met een nauwe hals die een takotsubo wordt genoemd. (De arts die het syndroom voor het eerst beschreef was Japans.) Onderzoekers hebben vermoed dat de stoornis – die meestal vrouwen treft en die, hoewel soms fataal, meestal na verloop van tijd oplost, verband houdt met de hersenen en de controle over hoe het zenuwstelsel omgaat met spanning. Het sympathische zenuwstelsel brengt het lichaam, inclusief het hart, op als reactie op gevaar; het parasympatische systeem kalmeert de dingen weer naar beneden; en het limbisch systeem genereert en controleert emotionele reacties. De delen van de hersenen die deze systemen reguleren, communiceren nauw met elkaar om ervoor te zorgen dat elementaire, autonome processen, zoals het kloppen van ons hart, soepel blijven verlopen.
Een groep Zwitserse cardiologen vroeg zich af of een verstoring in het samenspel tussen deze systemen zou kunnen worden verbonden met het syndroom van gebroken hart. Ze rekruteerden 15 vrijwilligers die het Takotsubo-syndroom de afgelopen jaren hadden overleefd en nog eens 39 onaangetaste personen; neurowetenschappers dan functioneel M.R.I. scans van elk brein. Bij de gezonde vrijwilligers lichtten de delen van de hersenen die geassocieerd waren met de emoties en het sympathische en parasympathische zenuwstelsel synchroon op, zoals verwacht. Maar de communicatie tussen die gebieden was betrekkelijk gering in de overlevenden van Takotsubo. De gedimde neuronale activiteit was het meest opmerkelijk tussen de hersenregio’s die het sympathische en parasympathische zenuwstelsel controleren; de fysiologische kalmte die zou moeten optreden na stress was naar alle waarschijnlijkheid minder waarschijnlijk.
De scans suggereren dat het syndroom van een gebroken hart waarschijnlijk begint in de hersenen met zijn reacties – of overdreven reacties – op stress, zegt Christian Templin, de professor in cardiologie aan het Universitair Ziekenhuis Zürich, die de studie leidde. Het is onduidelijk of stress het brein van mensen met Takotsubo op een manier veranderde die vervolgens leidde tot hartbeschadiging of dat hun hersenen in plaats daarvan gepredisponeerd waren om stress slecht te behandelen. Evenmin is duidelijk hoe de gestoorde hersenen het hart opnieuw maken. Maar, zegt Templin, “er komen stresshormonen vrij die van invloed kunnen zijn op de cardiovasculaire respons.” De studie onderstreept het feit dat onze hersenen en harten nog nauwer verbonden zijn dan wetenschappers geloofden, zegt Templin. Biochemische cross-talk tussen hen beïnvloedt beide. Verdriet kan een lichaam breken, dus niemand zou moeten aarzelen om hulp te zoeken bij het omgaan met stress.
Celia Jacobs
Geef een antwoord