1 jun 2017
De onderzoekskamer
Het onderzoek vindt plaats op de afdeling Hartkatheterisatie. In de kamer is veel apparatuur aanwezig.
Degenen die het onderzoek uitvoeren dragen schorten die bescherming bieden tegen röntgenstralen. Zij werken immers de hele dag met straling. Voor u is de kleine hoeveelheid stralen niet schadelijk.
Het inbrengen van de katheters
Tijdens het onderzoek ligt u op een zogenaamde röntgentafel. Deze is smaller en iets harder dan uw bed. Hierna krijgt u ECG -stickers op de borst geplakt, waarmee het hartritme wordt bewaakt. Beide liezen worden gedesinfecteerd maar meestal wordt het onderzoek uitgevoerd via de rechterlies. Vervolgens wordt u afgedekt met een steriel laken. U krijgt een injectie in de lies, waardoor de huid plaatselijk wordt verdoofd.
Als de verdoving ingewerkt is, prikt de arts één van de bloedvaten in de lies aan (een ader) en brengt drie pijpjes, ook wel sheaths genoemd, in. Via de sheaths schuift de arts de katheters via de bloedbaan naar het hart.
Omdat de bloedvaten geen zenuwen bevatten, voelt u hier niets van. Soms worden de katheters niet alleen via de lies, maar via een bloedvat onder het sleutelbeen ingebracht. Wanneer dat bij u het geval is, wordt dit van te voren aan u verteld door de arts.
Via de katheters wordt de elektrische activiteit van uw hart geregistreerd en uw hart gestimuleerd om de ritmestoornis op te wekken en te lokaliseren.
Het eigenlijke onderzoek
Röntgenbeeld van de katheters in het hart
Als de katheters op verschillende plaatsen in het hart zijn gelegd (figuur 2), wordt via een computer het hart gestimuleerd. U kunt voelen dat uw hart sneller klopt, overslaat, of in de keel klopt. Met behulp van de impulsen probeert de cardioloog de ritmestoornis waar u last van heeft op te wekken. Dit lijkt vreemd, maar het is nodig om een goede diagnose te kunnen stellen. In sommige gevallen gebruikt de arts naast de impulsen ook medicijnen die de ritmestoornis helpen opwekken. Het onderzoek duurt ongeveer één à anderhalf uur, maar kan ook uitlopen tot vier à vijf uur.
Mijn verhaal :
Bovenstaand is wat ik had vernomen via een folder en via internet. Ik zal proberen te omschrijven wat ik meemaakte. Voordat ik de kamer inkwam waar iedereen klaar stond de ingreep te doen had ik me al omgekleed in een ziekenhuis “pyama” en was in een bed gaan liggen. Hier kreeg ik heel uitgebreid allerlei vragen over hoe gaat het met je gaat. Tevens doen ze een aantal onderzoeken. Een goede vriendin van mij was meegegaan en we hebben later nog hartelijk kunnen lachen over het feit dat er maar liefst twee mannen aan mijn bed zaten. Na een ritje door de gangen van het ziekenhuis kwamen we in een speciale kamer terecht. Iedereen helemaal in het blauw en klaar voor het onderzoek. Ontzettend veel apparatuur en beeldschermen. Zelf vond ik het wel een beetje eng maar ook erg interessant om te kunnen meekijken wat ze doen. Je moet er wel tegen kunnen want het is wel een heftig idee dat ze in je hart bezig zijn. Voor zover ik het begreep hebben ze bij mij 4 plekken uitgekozen om te prikkelen en te kijken of ze mijn hart van de leg konden krijgen. Ik voelde het draadje in mijn hart zitten en hoorde piepjes die steeds harder klonken. Zo gingen ze alle vier de plekken af. Gekke sensatie maar niet pijnlijk. De dame in kwestie was heel kundig en vertelde precies wat ze deed. Daarnaast was er zelfs nog tijd om te horen dat ze uit het buitenland kwam en hier al een hele tijd dit onderzoek uitvoerde om elke keer meer te leren. Dat gaf ook zeker vertrouwen. Ook hier weer zo fijn dat je de menselijkheid voelt en dat ze uitleggen waar ze mee bezig zijn. Nadat ze alle vier plekken hadden geprikkeld was het onderzoek klaar. Was niet gelukt om mijn hart van de leg te krijgen dus prima uitgangspunt om de operatie te ondergaan. Terug op de kamer moest ik nog een tijdje blijven liggen om te zorgen dat mijn lies goed dicht zou zijn. Vervolgens mocht ik op mijn gemak weer naar huis.
Geef een antwoord