Een vreemde eend in de bijt

VrouwenHart column

Na mijn hartinfarct volgde ik een revalidatietraject. Dat bestond uit trainingen in kleine groepjes, waarbij ik me, als fitte 50-jarige vrouw, een vreemde eend in de bijt voelde. (Echt meegemaakt: ik stond op de crosstrainer en zag dat een mede-revalidant een tijdje stond mee te kijken. Toen ik eraf kwam, vroeg hij me: “Heb jij het wel echt aan je hart?”)

Behalve trainingen bestond het traject ook uit een psychologisch onderdeel: groepsgesprekken onder leiding van een psycholoog. Daar konden we praten over gevoelens die je na zo’n ingrijpende gebeurtenis had meegemaakt, zoals stress, somberheid en angst. Bij voorbaat had ik al mijn bedenkingen. Want ik had eigenlijk niet zoveel stress, en bang was ik eigenlijk ook niet zo erg. Ik stond er vrij nuchter in: dan ben ik van nu iemand die een hartinfarct heeft gehad. Dan is dit de nieuwe realiteit. En nu verder.

Ik voelde vooral frustratie over het feit dat ik niet als patiënt herkend werd. Ik voldoe niet echt aan het standaard plaatje van iemand die ‘opeens’ een hartinfarct krijgt.

In onze lotgenotengroepen op facebook stelde ik de vraag wat voor emoties mensen zoal ervoeren direct nadat ze een hartziekte kregen, en in de periode erna. Er kwamen veel reacties op, die meteen duidelijk maakten dat een hartziekte een hele reeks aan emoties kan oproepen. En dat zijn niet altijd de ‘standaard’ emoties. Frustratie en boosheid bijvoorbeeld, vooral bij vrouwen die lange tijd niet serieus genomen werden. Of opluchting, omdat er na een lange zoektocht eindelijk een diagnose gesteld kan worden.

Er kwamen zoveel reacties binnen hier dat ik hier gemakkelijk nog een paar columns mee kan vullen. En dat zal ik ook zeker gaan doen. Maar voor nu mag de conclusie duidelijk zijn: hartrevalidanten ervaren lang niet altijd de emoties die van hen verwacht worden. Het zou fijn zijn als hier in de revalidatie meer rekening mee gehouden wordt. Ikzelf heb het psychologische deel van de revalidatie na één sessie afgezegd, omdat ik er weinig aan had. Het bevestigde mij alleen maar in mijn gevoel dat ik niet helemaal in deze groep thuishoorde.

Verdrietig, maar bovenal enorm opgelucht dat het serieus werd genomen en er eindelijk een diagnose en behandeling kwam.

Om die reden ben ik blij met onze lotgenotengroepen op facebook. Hier kunnen vrouwen hun ervaringen delen en herkenning vinden. Hier hoeven ze zich geen vreemde eend in de bijt te voelen.

Tekst: Annemiek Hutten

Met dank aan de leden van onze facebookgroepen voor hun openhartige bijdragen.

Wil je meer weten over VrouwenHart? Volg ons dan op facebook, Instagram, Linkedin of twitter.

Heb je zelf een vrouwenhartprobleem en ben je op zoek naar lotgenoten? Sluit je dan aan bij onze facebookgroepen.

Alle columns, interviews en andere redactionele artikelen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.