In shock en verbouwereerd kijk ik de man aan. Sprakeloos. Ik? Dat kan helemaal niet, ik ben 43, slank en eet gezond! Ik krijg medicijnen in mijn mond gepropt. De ambulanceverpleegkundigen werken beheerst, maar kordaat en snel word ik de ambulance in geschoven.
En zo komt er abrupt een einde aan de gezellige familiedag. We waren met het gezin naar familiepark Dippie Doe geweest. \u00dcberhaupt, een abrupt einde aan het leven zoals ik dat tot dan toe kende. Een gezonde vrouw, partner, moeder, vriendin, met een druk gezinsleven, werk en een rijk sociaal netwerk. Blijkt later. Godzijdank krijgen de kinderen dit onwerkelijke tafereel niet mee. De oudste speelt met zijn vriendje op zijn kamer en Rob brengt gauw de jongste naar bed als ik mij \u2018out of the blue\u2019 niet lekker voel worden. Rond negen uur diezelfde avond overvalt me plotseling een zwaar, krampachtig gevoel op de borst dat uitstraalt naar mijn kaken \u00e9n uitstraalt naar mijn armen en handen. Word misselijk en ga zweten en krijg het gevoel elk moment flauw te vallen. Zie sterretjes. Exact dezelfde klachten troffen mij vier dagen eerder ook. Ik ben toen op de bank gaan liggen en tot mijn grote opluchting trok alles na een uur weg. Dat is niet in mijn koude kleren gaan zitten. De dagen erna ben ik snel vermoeid en denk nog; als het weer gebeurd bel ik de huisarts. Ik heb mijn eerste hartinfarct te pakken!
Deze avond trekken de klachten niet weg en wordt het alleen maar erger. Ik ga overgeven, word benauwd erbij en ik raak in paniek. Rob belt de huisartsenpost en de vriendelijke dame aan de lijn wilt mij spreken. Ik vertel wat ik voel en ze concludeert; \u201cmevrouw ik stuur een ambulance.\u201d
In de ambulance blijft mijn maaginhoud gelukkig waar die zijn moet. De medicijnen doen hun werk en ik knap wat op. Rob sjeest achter de ambulance aan, maar in no time is die al uit zijn zicht verdwenen. In het UMC Utrecht staat een team ons al op te wachten. Er wordt bloed afgenomen en er worden vragen gesteld. Binnen een kwartier lig ik op tafel in de hartkatheterisatiekamer. Ik word klaargemaakt en de interventie cardioloog start de procedure. Verdoving in de pols, een huls wordt in de slagader geschoven en een voerdraad kronkelt naar mijn hart. Niet veel later komen plotseling alle klachten acuut terug. Het overdondert me, verplettert me. Een olifant op mijn borst. \u201cMevrouw u moet wel stilliggen hoor.\u201d Ja, ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Dan begin ik langzaam een beetje te zweven. Ze hebben me iets ingespoten. De klachten zijn er nog, maar op deze manier kan ik het wel handelen. Ik hoor de cardioloog nummers noemen. En dan wat later; \u201cWordt het al wat beter?\u201d Nee. Weer nummers. Het wordt niet beter. Katheter erin, katheter eruit. Het gaat maar door. Man schiet toch is op, denk ik nog. Het lijkt allemaal eeuwig te duren. Heel even denk ik, dit was het dan. Vaarwel leven. Dan eindelijk nemen de klachten wat af. Verlichting. De cardioloog vertelt aan het einde dat ik een scheur in mijn kransslagader heb en dat er vier stents zijn geplaatst. Wat, een scheur? Weer ben ik sprakeloos en het duizelt me. Terug op de hartbewaking word ik opgevangen door een mannelijke verpleegkundige. De man is de rust zelve en handelt deskundig. Dat voelt zo goed. Ik ben hem daarvoor eeuwig dankbaar. Dat is precies wat ik nodig heb in deze angstige situatie. De nacht die volgt is ellendig en ik bevind me in een soort twilight-zone. Mijn rust wordt telkens wreed verstoort door de repeterend oppompende bloeddrukband en misselijkheid. Af en toe doe ik mijn ogen open en kijk ik in de ogen van mijn wakende man. Ik zie zijn bezorgdheid en angst. Ergens halverwege de nacht vertelt een verpleegkundige mij; \u201cEr zijn heel wat mensen overleden met een veel minder zwaar infarct dan u had.\u201d Later denk ik; moet zij dat wel vertellen aan mij. Wat moet ik daarmee!<\/p>
Vroeg in de ochtend komen plotseling alle klachten weer terug. Ik druk op mijn alarm en vertel de verpleegkundige wat ik voel. Binnen no time lig ik weer op de hartkatheterisatiekamer. Gelukkig dezelfde interventie cardioloog. Hij kent mijn situatie. De procedure start, nu in de andere pols. Het gaat allemaal in een waas aan mij voorbij. Het blijkt dat de scheur doorloopt in twee zijtaken van de kransslagader en in \u00e9\u00e9n zijtak zit een bloedprop. De cardioloog lost de blokkade op met een ballonnetje.
De dagen die volgen kom ik mijn bed niet uit. Ik ben ziek, zwak en uitgeput. Een jonge cardioloog in opleiding maakt een hartecho. Ik zie zijn zorgen, mijn hart pompt niet goed. Hij legt uit wat ik heb. Een SCAD. Nooit van gehoord. Een Spontaneous Coronary Artery Dissection. Een vrij zeldzame aandoening. De aanleiding is onduidelijk. Ik heb gewoon pech. Er ontstaat een grote rode plek rondom mijn pols en arm. Deze wordt afgetekend en moet niet groter worden, want dan heb ik een probleem. Het engeltje zit nog even op mijn schouder, de plek wordt niet groter en slinkt. En al heel gauw verspreidt zich over mijn hele arm een breed palet aan blauw en paarstinten. De dagen die volgen knap ik heel langzaam wat op. Vijf minuten uit bed. Kwartier uit bed. Uit bed eten. Rondje over de afdeling. Ik ga op stap met de fysiotherapeute. We gaan de trap op en ze voelt mijn pols. Ze is niet ontevreden. \u201cJe hart herstelt zich goed.\u201d Zegt ze. Ik maak eruit op dat het dus de goede kant opgaat. Na bijna twee weken, laat het ziekenhuis mij los. Ik mag naar huis. Manlief haalt mij in stijl op met de klassieke Bentley van de zaak. Wat een feestje. Eindelijk weer thuis in mijn vertrouwde omgeving, met mijn gezin en in mijn eigen bed. Maar de euforie is van korte duur. <\/p>
Daar zit ik dan. Thuis. Alleen. Alleen met mijn angsten. Angst dat ik weer een infarct krijg. Angst om mijn herstel. Angst voor de toekomst. Met vijf soorten medicijnen rijker. Hartpati\u00ebnt. Mijn energie is ver te zoeken en ik voel me een bejaarde vrouw. De kinderen lijken er gelukkig niet al te veel onder te lijden en gaan lekker hun gang. Rob is natuurlijk overbezorgd. Er is amper informatie te vinden over deze aandoening, laat staan lotgenoten. En van de informatie die we vinden op internet, word ik ook niet vrolijker van. SCAD manifesteert zich voornamelijk bij jonge vrouwen en er is kans op herhaling!
Volgens schema mag ik na zes weken starten met de hartrevalidatie. We gaan naar het UMC Utrecht voor een intakegesprek. Rob duwt me in een rolstoel, want ik kan nog niet zo ver lopen en ben gauw moe. \u201cU mag starten met de revalidatie,\u201d zegt de verpleegkundige opgewekt. Maar dat gaat nog helemaal niet lukken, geef ik aan. \u201cDan starten we gewoon twee weken later,\u201d zegt ze. Dat doe ik. Bij de hartrevalidatie voel ik mij een vreemde eend in de bijt. Allemaal oude mannen en \u00e9\u00e9n oudere vrouw. Bij de eerste dag wil ik gelijk rechtsomkeer maken. Ik hoor hier niet thuis. Toch zet ik door. En na een aantal trainingen ontdooi ik. Doe lekker mee met de oefeningen en krijg ik er zelfs plezier in. De revalidatie doet me goed en ik krijg langzaam wat vertrouwen in mijn lijf terug.
Ik zoek contact met de interventie cardioloog die mijn spoedkatheterisatie heeft gedaan. Ik heb behoefte om hem te bedanken. Hij waardeert dit enorm en niet veel later spreken we af in zijn kantoor om te bespreken wat er nou precies gebeurd is. Hij is op dat moment niet mijn cardioloog. Op de beelden van de hartkatheterisatie zie ik mijn linker kransslagader plotseling verdwijnen. Het blijkt dat die volledig dichtgeklapt is en dat hij vier stents heeft moeten plaatsen om mijn hele hart weer te voorzien van zuurstofrijk bloed. Godzijdank is dat gelukt.<\/p>
Na de hartrevalidatie lijkt mijn zorgvuldig opgebouwde conditie te stagneren. Ik vermoed dat de 5 soorten medicijnen daar ook debet aan zijn. Een bloeddrukverlager als je al een lage bloeddruk hebt. Een cholesterolverlager als je al een laag cholesterol hebt. Een hartslagvertrager zodat je niet vooruitkomt. Er volgen verschillende onderzoeken; hartecho\u2019s, MRI, hartscintigrafie en nog een hartkatheterisatie. Ik heb een vernauwing in de linker kransslagader en blijvende hartschade. Dit eerste jaar wordt gekenmerkt door afwisselend dankbaar te zijn dat ik er nog ben en neerslachtigheid.
Het vermoeden dat ik al had dat ik niet meer mijn werk in het ziekenhuis volledig kan hervatten, wordt werkelijkheid. Ok\u00e9, hoe nu verder. Er komt toevallig een secretaressefunctie vrij op mijn afdeling. Deze functie wordt mij gegund. Ik ga hard aan de bak en school mij volledig om. De functie is op mijn lijf geschreven en ik voel me als een vis in het water. Inmiddels ben ik ook gestopt met drie medicijnen. De vierde krijg ik op mijn aandringen er ook nog van af. De Ascal moet ik levenslang slikken vanwege de stents. Met ups en downs gaat het steeds beter met me.
Na een tijdje eisen mijn kwetsbaarheid, beperkte energie, \u2018mijn nieuwe leven\u2019 toch hun tol. Ik voel me verdrietig en boos. Ik kom er zelf niet meer uit. Een tiental sessies met een psycholoog geeft mij handvatten om beter om te gaan met stress, doseren van mijn energie en acceptatie van mijn nieuwe leven. Ik leer beter mijn energie te verspreiden over de dag. Mini pauzes helpen daar goed bij. Ik krabbel weer op.
Na drie jaar daalt het besef in; ja ik ben er weer. Ik heb de SCAD een plek gegeven en heb mijn leven opnieuw ingericht. Een leuke passende job. Ik kan nog veel met mijn energieniveau. Ook veel niet, maar daar deal ik mee. Ik ben weer positief en heb zin in het leven.<\/p>
Na vier jaar gaat het kriebelen. Ik wil graag wat betekenen voor lotgenoten. De Facebookgroep SCAD Nederland is al gauw een feit. Een besloten groep voor lotgenoten die in een veilige omgeving ervaring, kennis en vragen kunnen delen. Vinden daar herkenning en erkenning. Luchten hun hart. Het wordt een groot succes. Nog steeds. In 2019 ontmoet ik Caroline Verhage en zij vraagt mij haar VrouwenHart team te versterken. Ik sluit mij aan. VrouwenHart.nl is een initiatief voor en door vrouwelijke hartpati\u00ebnten die ervaringen en kennis delen die we opdoen ten gevolge van hartproblemen. Inmiddels zijn we een stichting geworden en groeien we gestaag.
Het klinkt heel raar, maar mijn SCAD heeft uiteindelijk mijn leven verrijkt. Ik geef SCAD-lotgenoten een podium met de FB-groep. Voor de stichting mag ik mooi vrijwilligerswerk doen. Draag ik een waardevol steentje bij aan het genereren van aandacht voor het vrouwenhart en verbeteren van diagnose en behandeling van vrouwspecifieke hartaandoeningen.
Tot mijn grote vreugde komt deze campagne \u2018Draag die Band\u2019 op mijn pad en heb dan ook geen seconde geaarzeld om ambassadeur te worden. Wat een machtig goed en broodnodig initiatief!<\/p>
Life is good!<\/p>","protected":false},"excerpt":{"rendered":"
Zegt de ambulanceverpleegkundige tegen mij. Voor het online platform van “Draag die Band” vertelt Cecile de Wissel, bestuurslid van Stichting VrouwenHart en beheerder SCAD Nederland, haar ervaringsverhaal. Ook vertelt ze haar verhaal tijdens het aftrapevenement van de campagne op 1 mei. FC Utrecht en het UMC Utrecht bundelen voor de derde keer de krachten voor […]<\/p>\n","protected":false},"author":4,"featured_media":7551,"comment_status":"open","ping_status":"closed","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"_exactmetrics_skip_tracking":false,"_exactmetrics_sitenote_active":false,"_exactmetrics_sitenote_note":"","_exactmetrics_sitenote_category":0,"_genesis_hide_title":false,"_genesis_hide_breadcrumbs":false,"_genesis_hide_singular_image":false,"_genesis_hide_footer_widgets":false,"_genesis_custom_body_class":"","_genesis_custom_post_class":"","_genesis_layout":"","footnotes":""},"categories":[102,1,48],"tags":[540,1220,1221,212,10,122,18],"class_list":{"0":"post-7540","1":"post","2":"type-post","3":"status-publish","4":"format-standard","5":"has-post-thumbnail","7":"category-scad","8":"category-nieuws-over-hartinfarct-bij-vrouwen-vrouwenhart","9":"category-vrouwenhartverhalen","10":"tag-bloeddruk","11":"tag-draag-die-band","12":"tag-fc-utrecht","13":"tag-hartinfarct","14":"tag-scad","15":"tag-umc-utrecht","16":"tag-vrouwenhart","17":"entry"},"yoast_head":"\n