Het VrouwenHart verhaal van Wilma (61)

“De verpleegkundige in de ambulance vergeleek mijn toestand met iemand die continu een marathon aan het lopen is.”

Wilma is bijna 61 jaar. Zij heeft zelf geen kinderen maar haar man heeft uit zijn eerste huwelijk twee zoons en daarvan heeft zij drie kleinkinderen. Zij en haar man zijn al bijna 25 jaar bij elkaar. Zij heeft eerst gewerkt als analist en later heeft zij zich omgeschoold naar de gehandicaptenzorg. Zij werkt momenteel als begeleider op een werkplaats, waar mensen met een verstandelijke beperking zowel binnen als in de tuin actief kunnen zijn. Dit is het Vrouwenhart Verhaal van Wilma.

Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?

Het duurde even voordat men, en ook ikzelf, door had dat er iets met mijn hart was. Het was in 2013. Ik had bij een drogist mijn bloeddruk laten meten en dat apparaat gaf aan dat ik een onregelmatige hartslag had. Geen verhoogde bloeddruk. Ik ben hiermee naar de huisarts gegaan, maar zij kon niet direct iets vinden. Ook zou de overgang aanleiding kunnen zijn voor de ‘overslagen’ die ik had. Ik voelde mijn hartslag heel duidelijk ‘bonken’ door mijn hele lichaam, en ook als het heel snel ging of oversloeg, voelde ik dat. Dat maakte mij ook weer meer ongerust. Later bleek dus dat ik eigenlijk twee dingen naast elkaar had: enerzijds de klachten van overslagen, bonken, en onregelmatigheid, op zich niet heel verontrustend, maar anderzijds kwam daar dus ineens de ventrikeltachycardie bij.  Een valkuil op zich denk ik, want de huisarts denkt dan ook,’oh maar je bent toch bekend met onschuldige klachten?’ Ikzelf verwachtte dus ook niets raars en je wilt niet klagen  of zeuren.

Ook had ik al vele jaren last van een soort kortademigheid, waarvoor de huisarts mij ademtherapie voorschreef. Dat hielp niets. Aangezien er niets mis was met mijn longen, vond zij de term ‘benauwdheid’ niet kloppen. Ik liep vaak de hele dag te happen naar lucht, het gevoel of je je borstkas niet voldoende kan uitzetten. Bij spanningen werd dit erger. Dit ging ook vaak gepaard met boeren moeten laten. Als ik de trap op had gelopen bij de fysiotherapeut en ik begon mijn warming-up op de fiets, zat mijn hartslag vaak al direct boven de 100. Toen ik dit zei, zei men dat de apparatuur niet zo nauwkeurig was en dat ik me er niets van aan moest trekken. Om toch mezelf gerust te stellen, had ik een polar hartslagmeter gekocht, en die gaf ook hoge hartslagen aan bij geringe inspanning.

Op een dag gingen mijn man en ik wandelen, een stuk van circa 8 km. Het was warm weer. Ik had de hartslagmeter bij me, en ja hoor, in no time een hoge hartslag, 150 of zo. Ik dacht nog dat het aan het apparaat lag. Toen deed mijn man hem om en liep er een stukje mee en hij zat rond de 100 slagen per minuut. Terwijl hij 12 jaar ouder is en zelf ook hartpatiënt (een bypass operatie in 2011). Daarna deed ik hem weer om en weer hetzelfde. Achteraf zei de huisarts dat ik toen al genoeg indicatie had om op dat moment 112 te bellen. Later zakte de hartslag weer, of nam zomaar ineens weer toe, zeer onregelmatig allemaal. Ik had zelf een saturatiemeter aangeschaft en gebruikte die ook regelmatig om mijn hartslag te meten, maar deze apparaatjes werken in zo’n situatie niet correct. Pols voelen blijft het meest betrouwbaar.

Op een dinsdagavond voelde ik me thuis heel beroerd. Ik had de aankomende vrijdag een afspraak bij de huisarts in verband met deze klachten maar ik wilde daar niet meer op wachten en belde de huisartsenpost voor overleg. Ze stuurden direct een arts. Ik lag op de bank beneden en mocht er niet meer af. De arts wilde me laten opnemen met een vermoeden van ventrikeltachycardie. Ondanks alles voelde ik me wel beroerd, maar niet zo dat ik niks meer kon doen. Met de ambulance werd ik naar het ziekenhuis gebracht, met ‘gepaste spoed’. De verpleegkundige in de ambulance vergeleek mijn toestand met iemand die continu een marathon aan het lopen is. In het ziekenhuis ging ik via de spoedpost naar de afdeling cardiologie. Er werd een ritmestoornis vastgesteld, maar deze herstelde ook weer uit zichzelf.

Ik kreeg 24 uur observatie, aan de monitor en ik kreeg diverse bètablokkers. De andere dag mocht ik weer naar huis. Op vrijdag voelde ik me ’s avonds weer heel beroerd, weer de huisartsenpost gebeld, weer met de ambulance, spoedpost, onderzoeken, bloed prikken en dergelijke. Nu werd ik opgenomen op de longafdeling met het vermoeden van een longembolie, vocht achter mijn longen en benauwd. De volgende dag kreeg ik plaspillen, wat er al snel voor zorgde dat ik minder benauwd was. Ik werd weer overgeplaatst naar de afdeling cardiologie, weer continu aan de monitor. Op die afdeling heb ik diverse onderzoeken gehad, foto’s, echo’s, een longpunctie. Verschillende bètablokkers in wisselende doseringen werden uitgeprobeerd. Het leek er meestal even op dat het hielp, maar dat was iedere keer weer van korte duur. Ik mocht me niet inspannen, bij de geringste inspanning sloeg mijn hart alweer op hol. Zelf kreeg ik hiervan toch maar weinig van mee. Ik was waarschijnlijk al jaren gewend aan die onregelmatige hartslag en registreerde dat niet meer als iets zorgelijks. Mijn hartslag was zeer wisselend, meestal te hoog maar soms ook bizar laag, en vaak moeilijk te registreren doordat hij zo onregelmatig was.  Ik had geen longembolie en ook geen vernauwingen in de kransslagader, mijn cholesterol was in orde. Hooguit had ik wat overgewicht. 

Welke behandeling(en) heb je daarna ondergaan?

De conclusie was dat alleen een ablatie nog zou kunnen helpen om mijn leven weer op orde te krijgen. De cardioloog zei letterlijk: “als u het ziekenhuis uit wilt, dan moet u een ablatie ondergaan, anders zult u voor de rest van uw leven als een oud vrouwtje door het leven gaan.” Ik ben op zondag overgebracht met een ambulance vanuit Purmerend naar het OLVG in Amsterdam. Op dinsdag kreeg ik de ablatie, woensdag werd ik ontslagen. Direct na de ablatie, waarbij 5 punten zijn verhit, zakte mijn hartslag weer in een normaal ritme. Omdat ik constant te hoog zat, was de ablatie relatief ‘simpel’ uit te voeren, men hoefde niet te zoeken naar de stoornis want die was constant aanwezig.  Ik heb al met al een kleine maand in het ziekenhuis gelegen en in die maand ben ik niet van de monitor af geweest, wat best lastig is. Men was erg bang dat ik een fatale ritmestoornis zou krijgen. Achteraf bleek het toch om een onschuldige stoornis te gaan, maar dat weet je pas achteraf. Ik ging het ziekenhuis uit met plaspillen (tijdelijk), en nog wat andere tijdelijke medicijnen. Ook kreeg ik bisoprolol mee voor het geval ik weer last kreeg van benauwdheid. Die gebruik ik heel zelden nog. Ik ben hierna nog een paar keer op de spoedpost geweest, omdat ik me beroerd voelde en het niet vertrouwde maar gelukkig heb ik nooit meer last gehad. Ik ben inmiddels ontslagen bij de cardioloog. Ik krijg nog de uitslag van de laatste hartecho, maar ik ga ervan uit dat die goed is. En bij klachten mag ik altijd bellen natuurlijk.

Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?

Nou, niet bij de huisarts die ik toen had. Zij veegde alles onder het kleed van stress. Dat hartproblemen bij vrouwen anders zijn dan bij mannen, daar heb ik toen niemand over gehoord.

In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?

Ik werk nog steeds, gebruik geen medicijnen en ben erg blij dat ik geen klachten meer heb. Ik mag alles doen, behalve topsport. Nou dat is niet zo erg…. Afvallen lukt me nog steeds niet, daar moet ik nog wat mee.

Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website VrouwenHart.nl?

Ik hoop dat andere vrouwen iets zullen hebben aan mijn ervaring. Verder lees ik daar veel heftige verhalen, dat vind ik heel erg.

Tekst: Wilma/ Karen van Wijngaarden

Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.