“Het zit niet tussen je oren, maar dat gevoel geven sommige mensen je wel.”
Ramona is getrouwd en moeder van 2 jongens. Zij werkt al 25 jaar in een supermarkt, op verschillende afdelingen en de laatste jaren bij de kassa, balie en zelfscan.
Hoe werd duidelijk dat je een hartprobleem had?
In januari 2018 had ik op een zaterdagavond een benauwd gevoel, het idee dat er een strakke band om mijn borstkas heen zat en uitstraling naar mijn linkerarm. Ik heb toen de huisartsenpost gebeld, en er is een huisarts langs geweest. Er werd bewust voor gekozen om geen hartfilmpje laten maken, want ik had deze klachten eerder gehad, in 2014 en in 2015. Uit de onderzoeken die toen waren gedaan, was geen verklaring gekomen. Er was wel een kleine afwijking op het hartfilmpje maar dit kon geen kwaad, er was alleen een vermoeden van hyperventilatie.
Ik maakte de afspraak met de huisarts dat ik terug zou gaan als de klachten langer aan bleven houden. Dat heb ik niet gedaan.
De dinsdag daarop merkte ik dat ik niet meer zo snel kon lopen. Dat deed pijn, op de borst. Ik had het idee dat het aan mijn maag lag, dus ik heb een Rennie ingenomen maar dat hielp helaas niet.
Ik was op mijn werk en ben gewoon doorgegaan. Toen ik naar mijn auto liep ging het mis en kon ik door de pijn bijna niet meer lopen. Toen ben ik naar de auto geschuifeld en heb ik de huisartsenpost gebeld.
Ik nam het zelf niet serieus genoeg en de assistente van de huisartsenpost ook niet. Zij wilde dat ik met de auto naar de huisartsenpost zou komen, maar dat durfde ik niet. Er is toen een ambulance gekomen, er werd een hartfilmpje gemaakt en toen was het gelijk duidelijk dat ik een hartinfarct had.
Welke behandelingen heb je daarna ondergaan?
Ik ben met spoed naar Breda gebracht, naar het Amphia ziekenhuis. Daar werd ik gekatheteriseerd en er werd een vernauwing aangetroffen maar die zou eigenlijk geen klachten moeten geven. Ik werd wel gedotterd, maar ik kreeg geen stent daar omdat het bloedvat te klein was. Ik kreeg wel een stent op een andere plaats want er zat ook een minuscuul scheurtje bij de aorta. Verder heb medicijnen gekregen.
Vanaf maart 2018 begonnen de pijnaanvallen weer. Ik heb daarom verschillende medicijnen gehad, maar die hielpen niet. Ik heb niet het idee dat ik daar bijwerkingen van heb.
De hartrevalidatie deed in mijn geval heel weinig, vooral omdat ik erg vermoeid was. Na 8 weken konden ze mij niet verder helpen. Voor de revalidatie was een wachtlijst, daardoor hadden ze geen plaats om mij langer te later revalideren.
Een pijnaanval is bij mij: pijn op de borst, een benauwd gevoel, een band om je borstkas heen, uitstraling naar de arm, kaak of rug. De pijn gaat op en neer en kan dagen duren. Ik bel ook sinds februari dit jaar alleen nog maar als ik zelf twijfel, anders zit ik iedere maand op de Spoedeisende Hulp.
Ik krijg vaak een dag voordat ik ongesteld wordt een pijnaanval. Soms ook tussendoor, maar eigenlijk altijd voor de maandelijkse periode. Ik heb dat bijgehouden.
In juli 2018 heb ik een nucleaire scan gehad en daarop was zichtbaar dat er toch nog ergens een vaatje dicht zat. Maar omdat het zo ver weg zat en zo klein was, werd er niet aangeraden om te dotteren.
In november 2018 ben ik doorgestuurd na een pijnaanval, door de dienstdoende cardioloog in Roosendaal naar Antwerpen, naar het UZA, voor een katheterisatie, in de hoop dat ze daar misschien iets konden vinden wat de pijnaanvallen zou verklaren. Helaas is er geen oorzaak gevonden.
Heb je het gevoel dat je probleem serieus werd genomen?
In 2014 en 2015 niet echt. De Eerste Hulpartsen en verpleegkundigen op de Eerste Hart Hulp zagen wel dat ik pijn had, maar konden niks vinden. Dus werd het een vermoeden van hyperventilatie. In 2018 in Roosendaal ben ik wel serieus genomen maar de cardioloog had er geen verklaring voor en begreep dan ook mijn verzoek voor een second opinion. In Breda werd ik niet serieus genomen. Daar vond de cardioloog dat ik toch alle medicatie al had, al zouden het de kleine hartvaatjes zijn. Dus als al deze medicatie niet helpt, dan is het dat dus niet.
Ik ben wel goed geholpen door een internist. Die kwam erachter dat mijn vitamine B12 te laag was, dus dat verklaarde wel de vermoeidheid. Ik kon op een gegeven moment bijna niks meer, zeker na een pijnaanval.
Door de medisch psychologe in Roosendaal ben ik op de ziekenhuizen van Tilburg en Nijmegen gewezen en dat het de kleine vaatjes zouden kunnen zijn rond mijn hart. Dat verklaart nu dus een hoop.
Gezien mijn geschiedenis en onderzoeken zegt mijn huidige cardioloog dat het MCD is. Dit baseert hij dan vooral op het feit dat Diltiazem werkt en de pijnaanvallen minder heftig zijn. Hij gaat nog verder bekijken welke medicijnen gestopt kunnen worden, zodat de Diltiazem verhoogd kan worden.
In hoeverre is je leven veranderd door je hartprobleem?
Veel en weinig, ik kan bijna alles weer. Voor wat betreft mijn werk merk ik wel dat ik meer vermoeid ben. Het is toch allemaal wat zwaarder. In het weekend moet ik echt wel een dag rust nemen en geen twee dagen achter elkaar vol plannen. We doen nu één dag iets en meer ook niet. Als ik daarna op maandag vrij ben, dan plannen we wel iets meer in.
Verder houdt mijn man er ook meer rekening mee. Normaal deed ik alles, huishouden, werken, kinderen. Nu neemt hij dingen over van mij. Soms moet ik dat wel vragen, maar vaak niet. Hij houdt wel heel erg goed in de gaten hoe het zit met mijn vermoeidheid.
Ik vind het wel bijzonder, iedereen vraagt of ik bang ben, of ben geweest, maar dat heb ik nooit gehad. En nog steeds niet. Ik weet wat er aan de hand is.
Wat zijn je verwachtingen van de facebookgroep en de website vrouwenhart.nl?
Ik vind het vooral de herkenbaarheid fijn. Je bent niet alleen. De steun is ook fijn.
Helaas duurt het voor sommige mensen langer voor er een antwoord is.
Het zit niet tussen je oren, dat gevoel geven sommige mensen je wel. Mijn man was daar ook heel erg boos om.
Tekst: Ramona / Karen van Wijngaarden
Alle vrouwenhartverhalen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.
Geef een reactie