In 2017 had ik een bijzonder actief leven met, naast mijn gezin en hobby’s, een drukke en onregelmatige baan als verloskundige.

In het voorjaar kreeg ik klachten: pijn op de borst, benauwdheid (een ‘harnasgevoel’) en extreme vermoeidheid. Aanvankelijk heb ik dat afgedaan als stress maar de klachten namen in een snel tempo toe en uiteindelijk kon ik zelfs de trap thuis niet meer op. Ik kon er niet meer omheen dat er toch echt wel iets meer aan de hand was.

In september belandde ik met klachten op de Spoedeisende Hulp. Men kon geen oorzaak vinden en mijn eerste reactie was opluchting maar dat veranderde al snel want de klachten bleven maar toenemen. En zo belandde ik in een zoektocht van de ene naar de andere cardioloog, gelukkig altijd gesteund door mijn huisarts.

Vanuit het eerste ziekenhuis ging ik voor een second opinion naar het volgende ziekenhuis en ook daar was niets te vinden. Daar kreeg ik te horen dat ik beter geen contact meer kon opnemen met een cardioloog maar beter met een psychiater…. Die opmerking heeft mij enorm gekwetst en onzeker gemaakt en is een belangrijke reden dat ik me nu wel inzetten voor het Vrouwenhart.

Terug naar het eerste ziekenhuis voor cardioloog nummer drie, die het gelukkig wel serieus nam maar er verder ook niet zo goed raad mee wist. Allerlei onderzoeken gekregen maar er kwam nooit iets uit.

Ondertussen begon ik er moedeloos van te worden en toen heb ik een verwijzing gevraagd en gekregen voor een cardioloog die gespecialiseerd was in het Vrouwenhart. Zo kwam ik terecht bij de HeartLife kliniek, bij Janneke Wittekoek. Daar was de diagnose snel gesteld en uiteindelijk werd dit ook bevestigd met een acetylcholinetest : spasmen in de grote en kleine vaten, vaatdysfunctie en een verminderde reservecapaciteit in de kleine vaten. Vanaf dat moment was ik dus opeens hartpatiënt. Gek genoeg een pittige diagnose maar ik was ook wel erg blij en opgelucht dat er nu een oorzaak was en dat we dus ook konden gaan behandelen.  Mijn baan als verloskundige heb ik moeten opgeven en ik heb flink gas terug moeten nemen en dat was zeker wel even een lastig proces.

Vanaf de diagnose vond ik dat er meer bekendheid en aandacht moest komen voor het Vrouwenhart. Ik vind het dieptreurig dat er nog altijd zoveel vrouwen niet serieus worden genomen, dat er diagnoses worden gemist en dat er nog zoveel onnodig leed daardoor wordt veroorzaakt.

Ik lever dan ook graag mijn bijdrage aan VrouwenHart.