In 2016 stond ik vol in het leven. Drukke baan, druk sociaal leven 2 gezonde kids, mooi inkomen mooi huis. Alles wat een mens maar kan wensen…… Althans zo dacht ik er toen over…

Laatste half jaar had ik het stiekem een beetje te druk, maar dacht dat ik dat allemaal wel kon handelen. Ja, ik was moe maar met mijn leven ook niet zo gek.

Achteraf gezien denk ik dat er toen al veel tekenen waren dat ik het aan mijn hart had. Dit werd niet als zodanig herkend. Iedereen zei "je werkt te hard, doe wat rustiger aan". Toen er op mijn werk een hoop veranderingen doorgevoerd werden, lees reorganisatie, ben ik zelfs een tijdje thuis geweest. Conclusie van iedereen in mijn omgeving, ook huisarts, bedrijfsarts etc.: overwerkt, burn-out.

Daar zat ik dan...... Thuis....

Het gekke is dat ik verder niet opknapte. Daar snapte ik niets van. Iedereen riep je bent te ongeduldig je wil te snel. De directie van mijn bedrijf vond dat, na 4 jaar trouwe dienst, ik eigenlijk niet geschikt was voor het werk. De druk was te hoog dat kon ik blijkbaar niet aan ondanks dat ik het werk al dik 20 jaar deed en vaak de beste was. Het was dus beter om wat anders te gaan zoeken. Dat heb ik uiteindelijk gedaan. Je gaat aan jezelf twijfelen ondanks dat je je niet goed voelt en het idee hebt dat er iets niet klopt.

9 dagen voordat ik officieel uit dienst zou gaan ging ik zoals elke zondag ochtend met mijn beste vriendin naar de sportschool. Eigenlijk geen zin want oh wat voelde ik met rot. Maar goed doorzetter als ik ben toch gegaan. Al fietsend bedacht ik me dat ik moest stoppen want dat het echt niet goed ging. Ik wilde hem stiekem peren om thuis weer terug naar bed te gaan. De beheerder van de sportschool vroeg waarom ik wegging. Ik vertelde haar mijn verhaal. Moe, niet lekker, waarschijnlijk griep of zo. Zij was erg oplettend en zag dat mijn ademhaling met horten en stoten ging. Ik realiseerde me dat ik raar praatte. Ze vroeg of ik spierpijn had. Dat had ik inderdaad in mijn nek maar ja een beetje doorbijten niet aanstellen toch ?! Ze raadde mij aan om langs het ziekenhuis te gaan en even na te laten kijken omdat het tocht leek op een hartinfarct. Huh ?!!?!?!

Mijn vriendin zei ok dan rijden we langs de eerste hulp. En daar zaten we dan. Zondagochtend in onze sportkleding. ECG gemaakt bloedgeprikt. Terwijl we op de uitslag zaten te wachten hadden we het erover wat we die dag voor plannen hadden en dat we hoopten dat de uitslag snel zou komen. Nou die uitslag kwam en voor ik het wist lag ik in de ambulance naar het grote ziekenhuis. Wat bleek….. ik had een hartinfarct…..
Achteraf gezien heb ik dus langere tijd last van mijn hart gehad. Niemand ook ikzelf niet had dit ooit verwacht. Was het niet geweest door de sportinstructrice en mijn beste vriendin dan was ik naar huis gegaan in bed gekropen en er waarschijnlijk nooit meer er uitgekomen

Met deze website, de FB pagina etc. wil ik het vrouwenhart onder de aandacht brengen en zoveel mogelijk informatie delen om te zorgen dat we allerter worden op klachten bij vrouwen en dat door de macht van informatie met elkaar te delen we steeds meer te weten komen over het vrouwenhart.

Caroline