Makkelijk gezegd: hoe dan? (deel 2)

VrouwenHart blogt

In deel 1 van deze blog Makkelijk Gezegd beschreven we dat hartpatiënten soms adviezen krijgen waar ze niet zoveel mee kunnen (zie: https://vrouwenhart.nl/nieuws-over-hartinfarct-bij-vrouwen-vrouwenhart/makkelijk-gezegd-deel-1/). In deel 2 Hoe Dan? beschrijft Anne-Marie haar ervaringen met de revalidatie.

Het verhaal van Anne-Marie

Anne-Marie kreeg op haar 38^e een hartinfarct, terwijl ze volop in het leven stond. Ze had een gezin met jonge kinderen, een 40-urige werkweek en sportte veel.  Na haar hartinfarct moest ze haar leven flink omgooien. En dat werd er niet gemakkelijker op gemaakt door een cardioloog die het vrouwenhart niet erg serieus nam. Maar na een aantal maanden had Anne-Marie een cardioloog gevonden die haar verder hielp in haar zoektocht naar een diagnose. Ze kreeg toen ook een revalidatietraject in het ziekenhuis. Anne-Marie benaderde onze redactie, omdat ze haar ervaringen met de revalidatie met ons wilde delen.

Anne-Marie: “Het fysieke deel van het revalidatietraject vond ik heel nuttig. Je krijgt adviezen voor je eetpatroon, voor je vochtpatroon. Je krijgt ook getallen: mijn hartslag mocht niet boven een bepaalde waarde komen. Daar kun je wat mee.

Maar het psychologische deel van de revalidatie is een ander verhaal. De mensen van de revalidatie waren echt heel aardig, en ze probeerden echt met ons mee te denken. Maar hun adviezen helpen je niet altijd. Je kunt wel zeggen dat je stress moet verminderen, maar hoe dan? Sommige levens hebben nu eenmaal diepe dalen die onvermijdelijk zijn. Zo ben ik er nu achter gekomen dat onder andere mijn werk mij letterlijk ziek maakte door de stress. Ik ben daarom ook (tijdelijk) afgekeurd. Ik weet nu dat een baan, in een andere sector gezonder voor me zou zijn. Maar dat brengt weer andere hobbels met zich mee. Niet alleen psychisch, maar ook praktisch. Denk maar aan omscholing, aanpassingen en kinderopvang.

Bij veel vrouwen liggen hoofd en hart niet op één lijn. Je weet dat je beter moet worden, en dat je goed voor je lichaam moet zorgen. Ik probeerde gewoon voor mijn kinderen te blijven zorgen. Maar in combinatie met het werk werd dat een zware belasting. De genadeklap kwam toen ik de trap niet meer op kwam. Dan weet je: ik moet hulp vragen. Maar dat is zo moeilijk.

Leer ons dan hóe we die grenzen aan moeten geven

In de revalidatie wordt vaak gezegd: Je moet je grenzen aangeven. Maar hoe dan? Leer ons dan om die grenzen te herkennen, want soms kan ik ze zelf al niet vinden. Mijn grenzen liggen vandaag weer anders dan gisteren.

En misschien nog belangrijker: leer ons dan ook hóe we die grenzen aan moeten geven. Ik ben nu een paar jaar verder, en heb het een beetje geleerd. Mensen zien mij de ene dag op straat lopen, en de volgende dag moet ik iets afzeggen omdat het niet gaat. Als mensen daar raar op reageren, kan ik dat nu beter relativeren. Ik heb nu een mannetje in mijn hoofd dat zegt: dan snap je het maar niet. Maar makkelijk is dat niet. Het zou goed zijn als daar in de revalidatie meer aandacht aan gegeven wordt.

Je kunt niet van die vrouwen verwachten dat zij alles op hun bordje nemen

Je moet je lichaam leren kennen. Maar dat is niet voldoende. Het gaat ook om de omgeving daaromheen. Je kunt niet van die vrouwen verwachten dat zij alles op hun bordje nemen: JIJ moet leren om je grenzen aan te geven, JIJ moet aan de bel trekken. Dat kun je niet allemaal bij die vrouwen neerleggen.”

Betrek ook de omgeving erbij

De boodschap van Anne-Marie is duidelijk. Betrek ook de omgeving van de patiënt erbij. Het heeft geen zin om tegen een alleenstaande moeder van jonge kinderen te zeggen dat ze haar rust moet nemen. Dat is wel heel makkelijk gezegd. Probeer dan liever om de omgeving zo aan te passen dat die vrouw ook daadwerkelijk rust kan nemen. Door daadwerkelijk te helpen bij het regelen van kinderopvang, huishoudelijke hulp of hulp bij een geschil met de werkgever of het UWV.

Geef concrete handvaten

Verder heeft de patiënt vooral behoefte aan concrete handvaten. Concreter dan dooddoeners als ‘stress verminderen’ of ‘je moet het accepteren’ of ‘makkelijk gezegd’. Handvaten die antwoord geven op de vraag: Hoe dan?

Een paar voorbeelden

• Hoe kun je meer inzicht krijgen in waar je grenzen liggen? Hoe kun je hiermee experimenteren zonder al teveel schade te veroorzaken?
• Hoe kun je die grenzen aangeven aan de buitenwereld? Hoe maak je aan de buitenwereld duidelijk dat je goede en slechte dagen hebt, en dat mensen jou feitelijk alleen op de goede dagen zien? Hoe zeg je ‘nee’ tegen sociale verplichtingen, zoals helpen op school, zorg voor familieleden etc.?
• Hoe vraag je hulp als het echt niet meer gaat?
• Hoe kun je patiënten helpen om de zorg voor het gezin misschien iets minder belangrijk te vinden en de zorg voor hun eigen gezondheid iets belangrijker?
• Hoe ga je om met mensen die vinden dat je je aanstelt? Wat kun je zeggen tegen mensen die dit recht in je gezicht zeggen? Maar ook: hoe zorg je ervoor dat je je niet teveel aantrekt van mensen die dit misschien niet zeggen, maar wel denken?

Tekst: Annemiek Hutten / Anne-Marie

Met dank aan de leden van onze facebookgroepen voor hun openhartige bijdragen.

Wil je meer weten over VrouwenHart? Volg ons dan op facebook, Instagram, Linkedin of twitter. Heb je zelf een vrouwenhartprobleem en ben je op zoek naar lotgenoten? Sluit je dan aan bij onze facebookgroepen.

Alle columns, interviews en andere redactionele artikelen op deze website zijn eigendom van VrouwenHart.nl. Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van onze redactie.