Dat mag ik dit jaar tegen alle verwachtingen in doen.
In februari 2014 ben ik bevallen van mijn tweede zoon. Een snelle niet gecompliceerde bevalling, waarna ik echt genoten heb van de tijd die kwam met ons gezin. Zoals gewoonlijk ging ik na tien weken weer lekker aan het werk als ondernemer en was ik druk met de dagelijkse dingen. Hier en daar kreeg ik wat klachten. Snelle hartslag tijdens het sporten, gejaagd gevoel, soms wat hartkloppingen. Hiervoor ben ik naar de huisarts gegaan. Na mij aangehoord te hebben trok hij een staatje uit zijn bureau la en wees erop dat ik met mijn 34 jaar, vrouw zijnde, niet rokend en niet drinkend, geen hartproblemen zou kunnen hebben. Het was stress, ik moest maar rustig aan doen. Ik ben gewoon verder gehobbeld met hier een daar een pas op de plaats.
Richting de zomer overleed mijn schoonvader. We besloten om zijn huis te gaan verbouwen en daar te gaan wonen. Dit was ook een superdrukke tijd en ik at ook niet altijd even verantwoord. Mijn gewicht nam toe, maar dat schoof ik onder de drukte en het eten weg.
Eind van de zomer begon ik met een vreemd hoestje. Vooral als ik ging liggen moest ik hoesten en als ik zat zakte het wel weer weg. Via de huisarts heb ik hiervoor antibiotica gekregen, want er waren wat ontstekingswaarden gevonden. De kuur deed niets en twee weken later zat ik aan mijn tweede kuur. Ook dit maakte geen verschil en zorgde zelfs voor een toename van de klachten. Er was een nacht dat ik dacht dat ik erin zou stikken en ik echt twijfelde om mijn man wakker te maken en een ambulance te bellen. Na wat kussens onder mijn hoofd te hebben gelegd ben ik toch weer in slaap gevallen.
Tijdens het ontbijt, op inmiddels 18 september, kreeg ik geen hap meer door mijn keel. Ik zat zo vol voor mijn gevoel. Mijn man drong erop aan dat ik diezelfde dag nog naar de huisarts ging en niet eerder weg zou gaan zonder dat ze nu eens goed gingen kijken. Zo gezegd zo gedaan. Inmiddels was mijn eigen andere (vrouwelijke) huisarts weer terug van vakantie. Zij heeft direct mijn bloeddruk gemeten en naar mijn hart en longen geluisterd. Zij was ook de eerste die dit deed tijdens een huisartsbezoek. Haar conclusie was dat ik mogelijk longembolie zou hebben en dat ik me moest melden op de eerste hulp.
Na door de hele molen van de eerste hulp te zijn geweest hoorde ik maar niets. Als laatste zou de cardioloog komen voor een echo. Die was heel duidelijk. Mijn hart pompte nog maar voor 15% en ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Achteraf bleek ik ruim 4 kilo vocht in mijn lijf te hebben en ’s avonds kon ik alweer beter ademhalen. Ik kreeg de diagnose cardiomyopathie, waarvan het de vraag was of de zwangerschap de trigger was of het gen wat ik bij me draag. Met een voorspelling van 5 jaar levensverwachting ging ik na twee weken naar huis.
Gelukkig blijkt de medicatie heel goed te werken voor mij en is deze 5 jaar inmiddels omgezet in: je wordt gewoon oud net als iedereen.
Tijdens mijn hele aanloop van het ziek zijn, wordt er niet een keer door iemand bedacht om de bloeddruk en hartslag te meten. Ik heb thuis ook gelijk een bloeddrukmeter aangeschaft die me nu regelmatig vertelt of het klopt hoe ik me voel. Dit helpt met terugkoppelingen naar de cardioloog.
Geef een reactie