Vrouwenhart

Alle informatie over het vrouwenhart in een oogopslag. We delen hier onze ervaringen maar ook onze kennis die we hebben opgedaan en nog dagelijks opdoen ten gevolge van hartproblemen. Onwetendheid kan een levensgroot gevaar betekenen voor vrouwen met hartproblemen. Wij zijn geen artsen maar evaringsdeskundigen en zo dient wat we hier plaatsen ook gelezen te worden.

Lucia Latijnhouwers

Redactielid Stichting VrouwenHart

Graag stel ik me voor:

Ik ben een vrouw, 52 jaar oud getrouwd met Marcel en moeder van vier jongens van 22, 21 en 11 jaar. Het eerste jongetje overleed aan een aangeboren hartafwijking. We zijn sinds 2005 woonachtig in Zweden. Ik ben opgeleid tot arts in Leiden en heb vooral gewerkt in de kinder- en jeugd, en volwassenenpsychiatrie. Al voordat ik een hartaanval kreeg had ik al langere perioden in de ziektewet gezeten voor niet hartgerelateerde ziekte.

Ik heb in mijn leven altijd tamelijk veel gesport: als student wedstrijd geroeid en verder veel wielrennen en hardlopen. 

In de winter 2021-2022 wilde ik mijn langlauftraining verbeteren en ik had een privéles genomen om meer techniek te leren. Het was een pittige training, maar ik had erg veel geleerd. Een aantal dagen later trainde ik zelf en probeerde alles wat ik geleerd had verder in te trainen en dat ging behoorlijk goed, wel erg vermoeiend.

 

 

 

 

 

Eind van die middag liep ik met de hond en voelde ik me heel slap worden en viel nagenoeg flauw. Ik dacht dat mijn glucosepeil te laag was (terwijl ik daar normaal nooit last van heb) en probeerde zoete drankjes te drinken en me liggend te houden (in de gymnastiekzaal waar ik mijn zoontje zou ophalen van zijn training). Na een hele tijd leek ik me wat beter te voelen en reed naar huis. Bij opstaan de volgende dag was ik erg moe en toen ik de hond uitliet kreeg ik erg vreemde klachten, pijn in mijn arm en in mijn kaken en tanden. Thuis me ziek gebeld voor werk ”ik heb heel vreemde klachten” en ben op bed gaan liggen, de klachten zakten af. Maar in de middag, weer buiten, kwam dezelfde pijn weer op, waarbij ik zweette en heel misselijk werd en besloot dat je bij dit soort klachten natuurlijk wel hartklachten moest laten uitsluiten en belde naar de huisarts, die toch aanraadde bij deze vage klachten voor de zekerheid naar de EHBO te gaan, ik mocht niet zelf rijden. Dus eerst mijn man thuis laten komen, die me toen naar het ziekenhuis bracht. Door de Coronamaatregelen mocht niemand mee komen, ook later niet toen de diagnose duidelijk werd, dat was wel zwaar. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis vanwege een te hoge waarde in het bloed en een dag later werd een katheteriatie gedaan en daar werd een SCAD-hartinfarkt gediagnosticeerd. De interventieradioloog was erg enthousiast toen het een SCAD bleek, omdat hij juist daarin onderzoek deed, ter plekke vroeg hij al of ik mee wilde doen in een onderzoeksstudie.

Ik ben goed hersteld van het hartinfarct, na ca drie maanden had ik lichamelijk nergens meer last van en ik kan weer sporten, meest hardlopen, wielrennen of zwemmen, en houd dan in de gaten dat mijn hartslag niet te hoog wordt. Ik ben blij dat ik nagenoeg alles weer kan wat voor mij belangrijk is, zoals er zijn voor mijn gezin en familie, en het zorgen voor de dieren; hond , katten, konijnen, kippen en bijen. De angst voor herhaling blijft, maar zolang ik mijn telefoon mee heb is die gewoon hanteerbaar.

Dat ik nu op mijn tempo me kan inzetten voor de stichting Vrouwenhart en mogelijk ook mijn achtergrond als arts kan inzetten maakt me dankbaar. Ik heb zelf veel gehad aan de verhalen op de facebookgroep SCAD Nederland en ben erg onder de indruk van wat de stichting heeft weten te bereiken in korte tijd.